Miałam mieszane uczucia sięgając po tę książkę. Bałam się, że przeczytam coś zupełnie podobnego do Zmierzchu, że Meyer znowu zapełni strony tymi samymi schematami..
Czy się pomyliłam? Nie wiem, chyba. A może nie?

Gdy przeczytałam pierwsze stronice, nie byłam zachwycona. Ale postanowiłam, że spróbuję dokończyć tę książkę. Oczywiście, jeśli nie usnę gdzieś przed połową. Lecz tak się nie stało, z czasem zaczęłam lubić Wagabundę, pomimo, że na początku sama uważałam ją za takiego... pasożyta - jak to określali inni bohaterowie. Zaczęłam darzyć ją sympatią i bardziej przepadałam za nią niż za Melanie.
Ian też mnie nie przekonywał dopóki... dopóty nie zainteresował się Wandą! Przestał być dla mnie jednym z wrogów, a kimś miłym, dobrym i dającym nadzieję... Nadzieję? Taak, właśnie. Nadzieję dla Wandy, że znajdzie kogoś dla siebie, nie będzie musiała żyć miłością Jareda, który przez większą część książki okazywał jej nienawiść za to, co "zrobiła" jego ukochanej, Mel. A przecież to nie wina Wandy. To nie ona powinna brać całą odpowiedzialność...

Książka wydaje się być godna polecania. Nie ma tam "Edzia", którego na samym początku "Zmierzchomanii" również lubiłam, ale wg mnie jest coś lepszego. Taak, "Intruz" to dla mnie coś lepszego niż saga Twilight. Ale trzeba przyznać, że to jednak Meyer, i pewne rzeczy mogą być porównywalne do jej wcześniejszej twórczości..

Mimo, że książka długa i ciekawa, ale czuję niedosyt!!! Niestety jakoś tak wyszło i nie potrafię się z niektórymi bohaterami rozstać (ale tak działają na mnie wszystkie dobre książki).

:)

Miałam mieszane uczucia sięgając po tę książkę. Bałam się, że przeczytam coś zupełnie podobnego do Zmierzchu, że Meyer znowu zapełni strony tymi samymi schematami..
Czy się pomyliłam? Nie wiem, chyba. A może nie?

Gdy przeczytałam pierwsze stronice, nie byłam zachwycona. Ale postanowiłam, że spróbuję dokończyć tę książkę. Oczywiście, jeśli nie usnę gdzieś przed połową....