"Po dwunastu latach porzuciłem właśnie prace na poczcie i próbowałem pisać. Bylem przerażony i piłem więcej niż zwykle. Pracowałem nad swoją pierwszą powieścią. Siedząc nad maszyną do pisania, wypijałem co wieczór pól litra whisky i dwanaście piw. Do bladego świtu paliłem tanie cygara, waliłem w maszynę, piłem i słuchałem muzyki klasycznej z radia. Postawiłem sobie za cel dziesięć stron dziennie, ale dopiero następnego dnia mogłem sprawdzić, ile naprawdę napisałem. Wstawałem rano, wymiotowałem i kierowałem się do frontowego pokoju, by zobaczyć, ile kartek leży na kanapie. Zawsze przekraczałem swój limit. Czasami było ich 17, 18, 23 lub 25. Rzecz jasna, fragmenty napisane w nocy trzeba było jeszcze poprawić albo wyrzucić do kosza. Napisanie mojej pierwszej powieści zajęło mi dwadzieścia jeden dni." "Kobiety" Ch. Bukowski."

Kobiety. Kobiety… Kobiety. Wóda. Faje. Awantury. Pisanie.

W swoim życiu wypiłem ocean czerwonego wina, morze piwska i ze dwa jeziora wódy wszelkiej maści, ale do Bukowski’ego mi daleko. Jak każdy „zawodowy sportowiec” Charles musiał mieć „wrodzone” predyspozycje: tytanową wątrobę ;-)

Czym ta powieść jest i czy aby jest prawdziwą literaturą? Zastanawia mnie to. Zastanawia… już po raz trzeci ;-) i raczej nie ostatni. Za pierwszym razem była to dla mnie opowieść „moralnego ekshibicjonisty”. Za drugim „traktat filozoficzny” o samotności i zabijaniu wszelakich odczuć. Za trzecim… za trzecim przestała być czymkolwiek określonym, bo określenie lub nazwanie czegoś, to okaleczanie, głównie własnego oglądu i odbioru.

Wiem już, że za pierwszym razem się myliłem… analizując ten króciutki fragment, który umieściłem na początku, teraz widzę, choćby w nim, i w samej powieści, więcej, dużo więcej. Symbolika. Pierwsza powieść w dwadzieścia jeden dni. Chinaski, główna postać z „Kobiet”, „dymacz”, pijak, prozaik i poeta, ale też hazardzista. Człowiek traktujący hedonizm jak „religię”. 21 dni, toż to zwykły Blackjack. Gra. Gra w „życie”.

Wiem już, że za drugim razem się myliłem… to nie „traktat filozoficzny”, żaden. Że o samotności i prośba o zapomnienie? To krzyk. Wycie człowieka. Miotanie się człowieka samotnego. Który nie chce, a „wie”. I może się utożsamiać z przesłaniem Joseph'a Conrad’a „We live, as we dream – alone”. I który już nie ma nadziei. A nadal „wyciąga” rękę. Symbolem beznadziei wiary w sens istnienia i „miłość”, jest Lidia, jedyna kobieta, którą Chinaski traktuje, jak wszystkie „swoje” kobiety, instrumentalnie, ale którą „kocha”.

Wiem już, że za trzecim razem się mylę… być może powieść Bukowski’ego i jego przemyślenia coś znaczą, a może to proza „zamroczona” oparami niestrawionego nigdy do końca, alkoholu? Może. Ale wiele się od Charles’a Bukowski’ego nauczyłem, między innymi uczciwości. Choćby tylko wobec siebie. Złudnej? W końcu jak od człowieka gardzącego zasadami, można nauczyć się zasad?

"Po dwunastu latach porzuciłem właśnie prace na poczcie i próbowałem pisać. Bylem przerażony i piłem więcej niż zwykle. Pracowałem nad swoją pierwszą powieścią. Siedząc nad maszyną do pisania, wypijałem co wieczór pól litra whisky i dwanaście piw. Do bladego świtu paliłem tanie cygara, waliłem w maszynę, piłem i słuchałem muzyki klasycznej z radia. Postawiłem sobie za cel...