Kobiety

Pierwsze co zrobiłam po wysłuchaniu tej książki to sprawdziłam czy autor miał dzieci bo w tym wypadku byłoby to nie na miejscu. Można się wstydzić takiego ojca i mieć traumę na całe życie. Ale od początku. Po przeczytaniu dzieła literackiego jakim jest "Udręka i ekstaza" Irving Stone przełączenie się na język Bukowskiego to jakbym dostała otwartą dłonią w twarz. Jestem zniesmaczona i to nie dlatego że seks jest mi obcy w literaturze ale tutaj jest on tak płytki, tak wulgarny, tak słaby że wręcz nie da się słuchać choc lektor Andrzej Blumenfeld robił co mógł. Ponieważ Henry Chinaski bohater książki to alter ego autora to napiszę że bardzo płytkie było to jego życie. Nie wiem jak to w innych jego utworach ale nie sięgnę na pewno już po żadną powieść. Jest tu opisany mam nadzieję tylko fragment życia a nie całe. Odebrałam takie lekceważenie kobiet w utworze że brak mi słów. Cały tekst to seks, seks, alkohol, narkotyki, pisanie i znowu seks, seks, brutalny, zły, wulgarny. To takie moje odczucia, każdy niech ma swoje i ja to szanuję. Te trzy gwiazdki które tu dałam to tak bardzo na wyrost. Ja chyba źle odbieram tak wulgarny język w literaturze. Pozdrawiam przyszłych czytelników.

Pierwsze co zrobiłam po wysłuchaniu tej książki to sprawdziłam czy autor miał dzieci bo w tym wypadku byłoby to nie na miejscu. Można się wstydzić takiego ojca i mieć traumę na całe życie. Ale od początku. Po przeczytaniu dzieła literackiego jakim jest "Udręka i ekstaza" Irving Stone przełączenie się na język Bukowskiego to jakbym dostała otwartą dłonią w twarz. Jestem...

"Kobiety" to jedna z najbardziej kontrowersyjnych i prowokacyjnych powieści Charlesa Bukowskiego, która bez ogródek przedstawia surową, brutalną i często odrażającą rzeczywistość życia autora i jego alter ego, Henry’ego Chinaskiego.

Książka obfituje w wulgarność oraz brutalne opisy seksu, alkoholizmu i upadku moralnego. Seksualne ekscesy i destrukcyjne nawyki stanowią główną oś narracyjną powieści. Bukowski nie przebiera w słowach, co sprawia, że opisy są dosadne, a często wręcz obrzydliwe. Jego bohaterzy, w tym również sam Chinaski, są postaciami z marginesu społecznego - zdominowani przez alkohol, narkotyki, rozwiązłość. Opisy scen seksualnych są wyjątkowo szczegółowe i pozbawione jakiegokolwiek romantyzmu czy subtelności. Mogę powiedzieć, że jest to forma literackiej pornografii.

Jednak, o dziwo, dobrze mi się to czytało. Bukowski ma lekki styl, jest dużo dialogów. Nie potrzeba wybitnego skupiania się na fabule, ponieważ cała historia toczy się od stosunku do stosunku. W pewnym momencie można się wręcz zgubić w imionach kobiet, mieć trudności z rozpoznawaniem bohaterek, ale i tak niewiele się traci.

"Kobiety" to jedna z najbardziej kontrowersyjnych i prowokacyjnych powieści Charlesa Bukowskiego, która bez ogródek przedstawia surową, brutalną i często odrażającą rzeczywistość życia autora i jego alter ego, Henry’ego Chinaskiego.

Książka obfituje w wulgarność oraz brutalne opisy seksu, alkoholizmu i upadku moralnego. Seksualne ekscesy i destrukcyjne nawyki stanowią...

momentami zabawna, momentami budząca nawet odrazę, jednak mi czytało się ją całkiem nieźle. bardzo specyficzna: jednym przypadnie do gustu sposób pisania Bukowskiego i opisy życia intymnego/uczuciowego, a innym nie

momentami zabawna, momentami budząca nawet odrazę, jednak mi czytało się ją całkiem nieźle. bardzo specyficzna: jednym przypadnie do gustu sposób pisania Bukowskiego i opisy życia intymnego/uczuciowego, a innym nie

Niewątpliwą wadą tej książki jest jej opasłość. W połowie zacząłem się męczyć i gubić. Niemniej to tomiszcze ma swoje momenty i pewnie kiedyś wrócę do innych dzieł autora.

Niewątpliwą wadą tej książki jest jej opasłość. W połowie zacząłem się męczyć i gubić. Niemniej to tomiszcze ma swoje momenty i pewnie kiedyś wrócę do innych dzieł autora.

Czułam wewnętrzne obrzydzenie czytając tę pozycję. Dwojakie uczucia, niby rozumiem, a z drugiej strony tekst zupełnie nie zgodny ze mną. Męczyłam ją miesiąc i nigdy więcej nie podejmię się tego wyzwania ponownie. Nie jest ta książka ani zła ani dobra. W każdym bądź razie zapisała się w mojej głowie jako 'mocno nie pasująca, sprzeczna'

Czułam wewnętrzne obrzydzenie czytając tę pozycję. Dwojakie uczucia, niby rozumiem, a z drugiej strony tekst zupełnie nie zgodny ze mną. Męczyłam ją miesiąc i nigdy więcej nie podejmię się tego wyzwania ponownie. Nie jest ta książka ani zła ani dobra. W każdym bądź razie zapisała się w mojej głowie jako 'mocno nie pasująca, sprzeczna'

Moje trzecie spotkanie z Henrym Chinaskim. Niekończąca się seria romansów. W "Faktotum" Henry poszukiwał roboty, w "Kobietach"... miłości? Zdaje się, że z robotą szło mu lepiej, a i tak nie było zbyt kolorowo. 400 stron seksu, alkoholu, wspólnych posiłków i awantur.

Po porzuceniu pracy listonosza, nasz główny bohater stał się pisarzem na pełen etat. Walenie w klawisze maszyny do pisania pozwala mu jakoś wiązać koniec z końcem. Henry śpi do późna, pije i pisze przez resztę czasu, nieraz wygra trochę gotówki na wyścigach konnych, ogląda walki bokserskie, okazjonalnie lata po kraju żeby poczytać swoją poezję na wieczorach autorskich... Być może byłby szczęśliwym facetem, gdyby nie jego wielka słabość - tak, kobiety.

Nie liczyłem ile kobiet pojawia się w tej książce, gdzieś w połowie straciłem rachubę. Jedne przewijają się przez całą powieść, inne mają tylko swoje krótkie epizody. Stuknięte furiatki, narkomanki, dziwki, kobiety sukcesu, prawdziwe damy, oddane przyjaciółki, nieobliczalne świruski... I pośród nich Henry, który lotem najebanej ćmy za każdym razem wpada dokładnie w płomień.

Poszukiwanie szczęścia? Skłonności masochistyczne? Deficyt moralności? Zbieranie materiałów do kolejnych utworów? Brak kontroli nad własnym popędem seksualnym? Pewnie wszystkiego po trochu i jeszcze więcej. Postawa Henry'ego raczej nie powinna być dla nikogo wzorem, daleki jestem nawet od akceptacji niektórych jego zachowań, ale czego nie można odmówić tej postaci to wiarygodności i dystansu wobec siebie. Podczas lektury miałem nawet ochotę się trochę oburzyć, że no jak to tak?! Tylko, że z czasem dotarło do mnie, że nawet najbardziej chamski motyw nie pojawia się tutaj bez celu. Czy raczej <nie zostaje przemilczany> bez celu. Bo wiecie - wszyscy jesteśmy dobrymi ludźmi, co nie? A że czasem zdarzy nam się zrobić jakieś świństwo...

To nie jest książka, która przyniesie mężczyźnie oświecenie w kwestii kobiet (czy ktoś by pogardził?). Pewnie mogłaby być o połowę krótsza, z niewielką stratą dla całości. Można ją uznać za amoralny bełkot alkoholika. Ale czyta się doskonale, jest pełna humoru, porusza nieoczywiste tematy, dotyczące nie tylko relacji damsko-męskich ale życia w ogóle. Jest po prostu prawdziwa, pełna niuansów, mimo tej odpychającej, brutalnej wierzchniej warstwy. Chinaski nie stara się nikogo pocieszyć, nie stara się nikogo dobić, pije, pisze, pieprzy, przewraca się, wstaje, jest w tym coś na równi żenująco tragicznego co heroicznego. Nadal pozostaje fanem autora, właściwie to coraz większym. I to jest rzecz chyba głównie dla fanów. Zawsze można dołączyć.

Moje trzecie spotkanie z Henrym Chinaskim. Niekończąca się seria romansów. W "Faktotum" Henry poszukiwał roboty, w "Kobietach"... miłości? Zdaje się, że z robotą szło mu lepiej, a i tak nie było zbyt kolorowo. 400 stron seksu, alkoholu, wspólnych posiłków i awantur.

Po porzuceniu pracy listonosza, nasz główny bohater stał się pisarzem na pełen etat. Walenie w klawisze...

Na początku ciekawie było spojrzeć na świat oczami głównego bohatera - obserwować tor, jakim podążają jego myśli, podążać za jego wzrokiem i przyglądać się kobietom tak, jak on to robił. Jednak w połowie książki kobiety zaczęły mi się zlewać ze sobą, nie rozróżniałam już ich twarzy, nie umiałam dopasować historii żadnej z nich do imienia. Powtarzalność opisów i sytuacji, nierzadko nawet przedstawiona tymi samymi słowami, zaczęła być zwyczajnie nudna.

Na początku ciekawie było spojrzeć na świat oczami głównego bohatera - obserwować tor, jakim podążają jego myśli, podążać za jego wzrokiem i przyglądać się kobietom tak, jak on to robił. Jednak w połowie książki kobiety zaczęły mi się zlewać ze sobą, nie rozróżniałam już ich twarzy, nie umiałam dopasować historii żadnej z nich do imienia. Powtarzalność opisów i sytuacji,...

Obrzydliwe,nudne,nijakie. Niesamowite ze czlowiek jest w stanie zyskac slawe dzieki takiemu belkotowi.

Obrzydliwe,nudne,nijakie. Niesamowite ze czlowiek jest w stanie zyskac slawe dzieki takiemu belkotowi.

Pierwsza moja książka Bukowskiego i pewnie ostatnia. Po prostu nudna. Nie dokończyłem jej nawet, szkoda czasu.

Pierwsza moja książka Bukowskiego i pewnie ostatnia. Po prostu nudna. Nie dokończyłem jej nawet, szkoda czasu.

Klasyk ;)

Klasyk ;)