Może mam wypaczony gust, może nie wyrobiony, nie znam się. Nie potrafię jednak podzielić zachwytów nad „Pamiętnikami Hadriana”. Zastanawiałem się, gdzie może leżeć przyczyna. Przecież z wypiekami na twarzy czytałem „Ja, Klaudiusz” nie mówiąc już o obejrzeniu filmu. W młodości fascynowały mnie wzajemne walki Greków a potem ekspansja rzymskich legionów. Z nieukrywanym zachwytem śledziłem dokumentalne serie filmów o dawnych państwach i cywilizacjach. Co, u licha, sprawia, że „Pamiętniki” są dla mnie niczym flaki z olejem, mdłe, nijakie, usypiające? I wtedy wspomniałem cztery lata mozolnego wkuwania łaciny w liceum. Niech mi moja łacinniczka szczerze wybaczy, ale jako pedagog była beznadziejna, nie potrafiła wykrzesać choćby iskierki fascynacji językiem (bo do tego sprowadzały się lekcje) i zupełnie nie potrafiła zafascynować kulturą starożytnego Rzymu. Do dziś pamiętam jedynie parę sentencji, fragment wiersza (Aurea prima satas…) i fakt, że żaden Rzymianin nie potrafi po prostu chodzić. Pamiętajcie, Rzymianin zawsze podąża ;-) I taka jest książka „Pamiętniki Hadriana”. Cesarz ciagle podąża. Podąża poprzez swoje wspomnienia. Owszem, jestem pełen podziwu dla autorki za to, że przebrnęła przez stos materiału źródłowego, żeby móc stworzyć fikcyjne pamiętniki pisane przez Hadriana na łożu śmierci. Być może tu pies jest pogrzebany. Gdyby to był rodzaj pamiętników pisanych niejako na gorąco a nie ciągłych wspomnień po latach, tekst miałby jakąś dynamikę. Tymczasem Hadrian w takim samym rytmie, przyznaję – kwiecistym,filozoficznym i refleksyjnym – snuje wspomnienia o bitwach, prawodawstwie, reformie państwa i podatków, podróżach, ale i o miłości do młodego efeba. Wszystkie zdania są po prostu jednolicie gładkie, brakuje mi w nich emocji, dynamizmu. Hadrian podąża…
Ze zgrozą uświadomiłem sobie, że posiadany egzemplarz papierowy wystałem w dawnych czasach, kiedy po książki stało się w długich kolejkach – stałem po coś innego, ale wszyscy kupowali „Pamiętniki…”, to i ja się skusiłem. I tym sposobem tom odstał się w domu całe 30 lat :D I pewnie stałby nadal, dopadłem jednak audiobooka. I to już pogrążyło książkę zupełnie. Lektor również podąża… Jednostajnym acz nieco podniosłym głosem pokonuje kolejne wiersze strona po stronie spokojnie, niezależnie od spraw, które referuje Hadrian. Masakra. Audiobooki są dla mnie ratunkiem w sytuacji, kiedy nie mam już czasu na pewne lektury. Bywa i tak, że jedynie dzięki audiobookowi jestem w stanie dotrwać do końca lektury. W przypadku „Pamiętników Hadriana” dwukrotnie doznałem kryzysu czytelniczego wątpiąc, czy dotrwam do końca. Ze dwa razy też na kilka minut uśpiły mnie w pociągu. Po powrocie do przytomności nie odczuwałem, że mam jakieś braki w ciągłości tekstu :D
Może mam wypaczony gust, może nie wyrobiony… Jak dla mnie dla bardzo zdeterminowanych.

Może mam wypaczony gust, może nie wyrobiony, nie znam się. Nie potrafię jednak podzielić zachwytów nad „Pamiętnikami Hadriana”. Zastanawiałem się, gdzie może leżeć przyczyna. Przecież z wypiekami na twarzy czytałem „Ja, Klaudiusz” nie mówiąc już o obejrzeniu filmu. W młodości fascynowały mnie wzajemne walki Greków a potem ekspansja rzymskich legionów. Z nieukrywanym...