Wojna jest dla nich życiem. Wojna jest dla nich zarobkiem. Ich świat złożony jest z walk, przemocy, terroryzmu, fałszywego bohaterstwa, rywalizacji i krótkotrwałych porozumień. Poznajcie ludzi, dla których wojna jest wszystkim; ludzi, o których pisze Julia Łatynina i pokazuje nowy, złożony obraz Kaukazu.

Wyobraź sobie, że jesteś w samym centrum takiego właśnie życia. Jest ono złożone ze zwycięstw i porażek, ludzie ciągle się zabijają, wojna pochłania kolejne ofiary, spokój trwa dosłownie chwilę, a cisza przed burzą zwiastuje kolejne fale cierpienia. Na taką książkę czekałam, trzymając w rękach ogromny, gruby egzemplarz Ziemi wojny Julii Łatyniny, autorki, która postanowiła przybliżyć nam ten brutalny, tragiczny i mrożący krew w żyłach obraz. Pytanie, czy to właśnie otrzymałam?
Przez pierwsze sto stron w ogóle nie mogłam odnaleźć się w powieści. Wszystkiego było za dużo. Gubiłam się w faktach, które przedstawiała pani Łatynina, gubiłam się w fabule i ogólnie z trudem przebrnęłam przez te sto tron. Postaci było za dużo, ich imiona i nazwiska ciągle mi się mieszały, a niekiedy były do siebie trochę podobne i trudno było mi je zapamiętać. Poza tym długość rozdziałów i wielkość egzemplarza (który jest po prostu bardzo duży) też utrudniały czytanie; zwłaszcza wieczorem, kiedy miałam chwilę na czytanie, ale fabuła nie wciągała, a rozdział miał kilkadziesiąt stron zapisanych drobnym drukiem. Pierwsze wrażenie było niestety negatywne.
Ale czy tak było przez cały czas? Na szczęście nie. W pewnym momencie Ziemia wojny stała się prostsza w czytaniu, zaczęła wciągać, a do tego po pewnym czasie odnalazłam się w fabule i między bohaterami. Często zdarzało się tak, że rola wielu postaci była boleśnie krótka, pojawiali się na chwilę i znikali szybciej, niż mogłabym przypuścić. Wiązałam ogromne nadzieje z Ziemią wojny i nie chciałam szybko zrażać się do powieści, a niestety, jak wcześniej zaznaczyłam, początek nie należał do najlepszych. W związku z tym z wielką radością zauważyłam, że po ponad stu stronach książka pani Łatyniny zaczęła mnie wciągać. Nie było to przyciąganie na zasadzie „JUŻ. TERAZ. MUSZĘ. CZYTAĆ” tylko zaciekawienie, które sprawiało, że z chęcią zagłębiałam się w lekturę. Klimat powieści jest bardzo ciężki – i nie jest to nic dziwnego, bo tematyka nie należy do łatwych i przyjemnych. Obraz Kaukazu jest brutalny. Pani Łatynina nie oszczędza Czytelnikowi wrażeń i prezentuje bogate, krwawe i nieprzyjemne opisy walk, ich efektów i życia bohaterów. To wszystko robi ogromne wrażenie.
Ale jest jeszcze jeden minus Ziemi wojny, który razem z nudnym początkiem wpłynął na ocenę książki – choć sama powieść była wciągająca i ciekawa, to styl autorki nieraz sprawiał, że trudno było mi zrozumieć powieść. Był ciężki, trochę skomplikowany i trudny. Wydawać by się mogło, że pasuje do powieści, ale sama tematyka jest ciężka, więc styl autorki często pogarszał sytuację. Przez wiele stron nie mogłam się do niego przyzwyczaić, a kiedy już przyzwyczaiłam się, na kolejnych stronach komplikował się bardziej.

Czy polecam Ziemię wojny? Jeśli lubicie powieści takie jak ta, nie przeszkadza wam ciężki styl, liczba bohaterów i jesteście gotowi, aby zmierzyć się z tym wielkim tomiszczem, jak najbardziej polecam. Jest to książka godna polecenia, ale z pewnymi minusami, które czasami utrudniają czytanie i poznawanie sytuacji na Kaukazie. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, bo Ziemia wojny pokazuje naprawdę brutalny obraz ludzi, którzy dosłownie żyją wojną. Ocenę książki zaniża początek, który okazał się tak trudny i skomplikowany styl autorki.


http://zanim-zajdzie-slonce.blogspot.com/2014/12/161-ziemia-wojny-julia-atynina.html

Wojna jest dla nich życiem. Wojna jest dla nich zarobkiem. Ich świat złożony jest z walk, przemocy, terroryzmu, fałszywego bohaterstwa, rywalizacji i krótkotrwałych porozumień. Poznajcie ludzi, dla których wojna jest wszystkim; ludzi, o których pisze Julia Łatynina i pokazuje nowy, złożony obraz Kaukazu.

Wyobraź sobie, że jesteś w samym centrum takiego właśnie życia. Jest...