Schmitt w swoim dramacie dokonuje wspaniałej diagnozy tego, czym naprawdę jest miłość. Nie jest to z pewnością uczucie, które pozwala na nudę. Prawdziwa miłość wiąże się z niepewnością i strachem, o to że przedmiot naszej miłości może zostać utracony. Celowo piszę tu przedmiot, a nie podmiot, gdyż idąc egzystencjalnym tropem, miłość uznaję za pragnienie posiadania, a więc pragnienie wiążące się z uprzedmiotowieniem kogoś. Takie założenie wiąże się z tym, że pokochując kogoś sprawiamy, że jego reprezentacja staje się częścią nas samych, naszego Bycia. Zarówno Lisie, jak i Gillesowi z pewnością trudno byłoby wyobrazić sobie życie bez współmałżonka. Osoba, która pokochuje inną osobę staje się zarówno jej właścicielem, jak i niewolnikiem. Stąd wynika ogromny strach przed utratą tej drugiej osoby. Gdybyśmy ją stracili, utracilibyśmy cząstkę siebie.

Ponadto włączając w obraz siebie drugą osobę, naturalnym jest pragnienie, aby ta druga osoba była idealna. Przecież któż by nie chciał, aby to, co uznajemy za swoje było dobre i zgodne z naszymi oczekiwaniami? Wynika z tego pokusa, aby przy nadarzającej się okazji przedmiot naszej miłości ulepszyć, ale tu więcej nie mogę powiedzieć, aby nie zdradzać treści dramatu.

Ponadto relacja zależności od przedmiotu miłości w naturalny sposób musi wiązać się z pewną dozą chęci ucieczki. Któż z nas nie chce być przecież wolny? Niestety, kochając kogoś, zawsze będziemy w pewnym stopniu od niego zależnymi.

Dramat Schmitta z pewnością ukaże uważnemu czytelnikowi jeszcze więcej niuansów uczucia, o którym wydawałoby się napisano już wszystko. Dziewięćdziesięcioro-paro stronicowy dialog Lisy i Gillesa nie pozwala na oderwanie się od lektury, a dynamika wymiany zdań dorównuje żarowi ich miłości. Jednakże pomimo to, sadzę, że prawdziwy geniusz sztuka Schmitta ukazuje dopiero na deskach teatru.

Schmitt w swoim dramacie dokonuje wspaniałej diagnozy tego, czym naprawdę jest miłość. Nie jest to z pewnością uczucie, które pozwala na nudę. Prawdziwa miłość wiąże się z niepewnością i strachem, o to że przedmiot naszej miłości może zostać utracony. Celowo piszę tu przedmiot, a nie podmiot, gdyż idąc egzystencjalnym tropem, miłość uznaję za pragnienie posiadania, a więc...