Jedna z niewielu książek traktująca literaturę obozową z pewną nutką satyry, wręcz absurdu. Wspomnienia więźnia z obozów Dachau, Mauthausen i Gusen, który swoją biografię spisał po 13 latach od wyzwolenia. Pięć lat kacetu to książka mocna w swej wyrazie, bez górnolotnej paplaniny. Nie wchodzi w ton oskarżycielski , nikogo nie ocenia, nie potępia. Grześciuk pisze prosto, dosadnie lecz z pewną nutką humoru. Grzesiuk opowiada swoją historię z pewnym dystansem, z humorem opisując przykład sceny kiedy zbił kapa za jego nadgorliwość. Gra na mandoline, później założenie zespołu, granie koncertów na blokach a także na imprezach u esesmanów wydają nam się nie nierealistyczne, kiedy za ścianą mordowani są koledzy bądź podawani eksperymentom.
Książka przedstawia życie obozowe o masowej śmierci, powszechnym upodleniu, duchowej i materialnej degradacji milionów ludzkich istnień. „ W obozach koncentracyjnych starano się wszystkim możliwymi sposobami zabić w człowieku wszelkie ludzkie uczcia, upodlić go, zrobić z niego już za życia nieboszczyka”. Świat za drutami zmienia system wartości, zmienia ludzi... Szansę na przeżycie mają tylko ci, którzy potrafią dostosować się do panujących warunków, którzy ryzykują i stawiają na szalę wszystko. Sposobem Grzesiuka na przetrwane jest cwaniactwo i miganie się od pracy. Spryt, pewność siebie a przede wszystkim silna chęc przetrwania była motorem ryzykownych działań, których podejmował się Grzesiuk aby wyjść z tego hitlerowskiego piekła. Z biegem czasu można zaobserwować pewną obojętność, otępienie- wszystkie dni zlewają się w jedno, nie widać końca tego piekła. Grześciuk nie zatraca jednak w sobie człowieczeństwa- pomaga wielu ludziom, w tym księdzu, który po wyjściu z obozu organizował dla niego paczki żywnościowe. Układa się z ludźmi, pomaga wielu bezinteresownie ale i tym, którzy mogą przynieść mu jakieś korzyści. Raz jeden tylko ukradł chleb ale i tak odkupił swój akt później, pomagając poszkodowanemu
Nie wolno wydawać ogólnych sądów o człowieku na podstawie zachowań ludzkich, którym przyszło żyć w warunkach tak wyjątkowych jak obóz. Literatura ma dawać świadectwo prawdzie, ostrzegać przed nawrotem zła, przywracać wiarę w moralny porządek świata.

Jedna z niewielu książek traktująca literaturę obozową z pewną nutką satyry, wręcz absurdu. Wspomnienia więźnia z obozów Dachau, Mauthausen i Gusen, który swoją biografię spisał po 13 latach od wyzwolenia. Pięć lat kacetu to książka mocna w swej wyrazie, bez górnolotnej paplaniny. Nie wchodzi w ton oskarżycielski , nikogo nie ocenia, nie potępia. Grześciuk pisze prosto,...