Paweł Lisicki okazuje się być jednym z tych autorów, którzy poziomem erudycji i precyzją wywodu "zawieść nie mogą". Taka jest też kolejna po "Kto zabił Jezusa?" i "Tajemnicy Marii Magdaleny" jego książka biblijna. Jest to - jak słusznie zauważył prof. Andrzej Nowak - "raport o stanie pychy współczesnych uczonych w Piśmie", którzy, niczym szczególnie w książce Lisickiego obecni Vermes, Casey czy Aslan, podejmują karkołomne próby pozbawienia Jezusa boskości odmawiając mu wszystkich tych cech, które składają się na obraz tzw. "Chrystusa wiary", a więc tego, którego Jego wyznawcy od samego początku (zdaniem Lisickiego jeszcze przed Zmartwychwstaniem) uznali za Boga tożsamego z Jahwe. Książka jest zatem udaną polemiką z tym dziedzictwem krytyki historycznej, które zaowocowało odróżnieniem wspomnianego "Chrystusa wiary" od "Jezusa historii". Wyjaśnienie pozorności owego rozróżnienia nie dotyczy jednak porządku teologii, a jedynie historii. Autor precyzyjnie wyjaśnia przyczyny, dla których Jezus nie mógł "stać się Bogiem" na skutek wpływów helleńskich, lecz źródła Jego boskości są w pełnym tego słowa znaczeniu obecne w najstarszych fragmentach Nowego Testamentu, a także - last but not least - w tradycji pochodzącej z Biblii Hebrajskiej. Wszystko to zaś nie wyklucza jedyności i wyjątkowości zbawczego dzieła Jezusa, na jotę nawet nie zmienia tego, że Jego pojawienie się na świecie było fenomenem na wskroś niepowtarzalnym i zaskakującym także na gruncie tej tradycji z której się wywodził.

Paweł Lisicki okazuje się być jednym z tych autorów, którzy poziomem erudycji i precyzją wywodu "zawieść nie mogą". Taka jest też kolejna po "Kto zabił Jezusa?" i "Tajemnicy Marii Magdaleny" jego książka biblijna. Jest to - jak słusznie zauważył prof. Andrzej Nowak - "raport o stanie pychy współczesnych uczonych w Piśmie", którzy, niczym szczególnie w książce Lisickiego...