Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książce powinienem dać 10, bo zwykle takie daje książkom, które popchnęły mnie do głębokiej refleksji, ale nie wiem - jakoś dziwnie - arcydzieło to raczej nie jest (o kilku książkach mógłbym to powiedzieć z czystym sumieniem). Książka z (w pewnych kręgach) kontrowersyjną, a innych oczywistą tezą - że nadchodzi nam epoka prześladowań religijnych na zachodzie. Jak to mówi "miękki totalitaryzm" albo "różowe państwo policyjne" - no coś jak u Huksleya. Nie powiem - trudno sobie to wyobrazić, chociaż jakieś jaskółki być może są (gdzie wolność słowa czy wyznania ustępuje innym wartościom). Ale dalej to człowiekowi się w głowie nie mieści (no ale nawoływanie do np zakazu spowiedzi dzieci na Onecie nie tak dawno - to chyba jest jakaś jaskółka). Prognozy są trudne, szczególnie te dotyczące przyszłości. Ale rady z książki płynące - myślę, że są dość uniwersalne, nawet jeśli przyszłość nie będzie tak ponura jak to autor maluje. Żyj w prawdzie, stwórz/odnajdź społeczność, znoś cierpienie z godnością - to prawidła nawet nie tylko dla chrześcijan. Do tego przykłady z życia ludzi w komunizmie naprawdę dają do myślenia - szczególnie te przy końcu książki (rozdział o cierpieniu). Wydawało mi się, że znam trochę historię, a tu nie wiedziałem nić o baptystach w Rosji, o tym jak Rumunię niszczono za komuny, albo jak bardzo katolicka/religijna jest Słowacja (w odróżnieniu od Czech). Słowem wiele wyniosłem z książki, dużo do myślenia dała, listę lektur i TODO mi wydłużyła (by ją szlak!). Jedyny zarzut to, że te ciągłe odniesienia do ludzi, powoduje, że narracja książki jest trochę fragmentaryczna. I o ile czasami to są bardzo krótkie opowiadanka o życiu ludzi, czy wywiadach, to jest ich tak dużo, że się człowiekowi w głowie kręci. A kiedy zaczyna się odnosić do tej czy tamtej osoby to już człowiek nie wie - czy to był ten Chorwat co zapoczątkował podziemny kościół na Słowacji, czy może to jakiś jego uczeń, czy jakiś inny koleś. P.S. Słuchałem tego na audio po angielsku i ubawiło mnie, że tylko polskie nazwiska brzmiały źle. Czeskie jak Havel - zdawały się OK. A polskie jak Wałęsa, Popiełuszko - wybaczcie, ale nie. Może to pech, a może Polski jest wyjątkowo trudny dla anglojęzycznych ludzi.