Druga połowa XX wieku posłużyła co znaczniejszym literatom do rozliczania się z pierwszą; Rosendorfer nie jest tu wyjątkiem. Jego bohater, z racji zatrudnienia konfrontowany z okropieństwami wojny jeszcze długo po jej zakończeniu, odmawia w końcu wiary w istnienie takiego świata, czyli, innymi słowy, ucieka w paranoję, by nie popaść w obłęd.
Rosendorfer jest przy tym bardzo dowcipny, sięgając z talentem po sprawdzone narzędzie, czyli nadmiar szczegółów. Jest też nader konsekwentny, główną kategorię porządkującą przedstawiony świat zapożyczając ze świata estetyki; jest nią oczywiście brzydota, podkreślana przede wszystkim w opisach postaci ludzkich.
Niewykluczone jednak, że jest ze mnie stary nadinterpretujący dewiant, a cała rzecz istotnie stanowi jedynie celną satyrę na środowisko prawnicze, pełną absurdalnych aktów i głoszonych jak najpoważniej szalonych teorii. I w takim wypadku godna jest najwyższej uwagi, bo Rosendorfer to pisarz szczwany i biegły, a jego urzędowy tłumacz Ryszard Turczyn jak zwykle oddaje mu sprawiedliwość.
Bardzo cenię sobie książki, które wzbudzają we mnie śmiech podszyty ledwo uchwytnym niepokojem. Po lekturze Rosendorfera niepokój pozostaje nawet wtedy, gdy śmiech dawno już przebrzmiał.

Druga połowa XX wieku posłużyła co znaczniejszym literatom do rozliczania się z pierwszą; Rosendorfer nie jest tu wyjątkiem. Jego bohater, z racji zatrudnienia konfrontowany z okropieństwami wojny jeszcze długo po jej zakończeniu, odmawia w końcu wiary w istnienie takiego świata, czyli, innymi słowy, ucieka w paranoję, by nie popaść w obłęd.
Rosendorfer jest przy tym bardzo...