Kolejny tom serii i akcja jeszcze nabiera tempa.
Jeszcze większa dawka bitew, batalistyki. Autor przerzuca nas pomiędzy działaniami aliantów oraz planowaniem dowódców ZSRR tak że nie idzie sie zgubić w tej książce. Czuć że Pan Piotr solidnie się przygotował

Kolejny tom serii i akcja jeszcze nabiera tempa.
Jeszcze większa dawka bitew, batalistyki. Autor przerzuca nas pomiędzy działaniami aliantów oraz planowaniem dowódców ZSRR tak że nie idzie sie zgubić w tej książce. Czuć że Pan Piotr solidnie się przygotował

Fajna dobrej jakości książka, wciągająca i logiczna fabuła. Zdecydowanie polecam wszystkim.

Fajna dobrej jakości książka, wciągająca i logiczna fabuła. Zdecydowanie polecam wszystkim.

Trzyma poziom i napięcie pierwszej części. Mnogość postaci i wątków aż nie mogę doczekać się kolejnej części.

Trzyma poziom i napięcie pierwszej części. Mnogość postaci i wątków aż nie mogę doczekać się kolejnej części.

Tom II lepszy ot tomu I co statystycznie się dość rzadko zdarza - ale jest faktem. Zwłaszcza, że autor mile łechce polskie ego - no w końcu nasi są najlepsi :). Tak napisane trochę jak amerykańscy autorzy piszą pod swoich czytelników - ale chwała panu Piotrowi, że czyni to bez zadęcia i trąbki kawalerzysty - a umiejętnie wpisuje w opisywane pola bitwy.

Tom II lepszy ot tomu I co statystycznie się dość rzadko zdarza - ale jest faktem. Zwłaszcza, że autor mile łechce polskie ego - no w końcu nasi są najlepsi :). Tak napisane trochę jak amerykańscy autorzy piszą pod swoich czytelników - ale chwała panu Piotrowi, że czyni to bez zadęcia i trąbki kawalerzysty - a umiejętnie wpisuje w opisywane pola bitwy.

Trochę powyżej średniej.

Trochę powyżej średniej.

Bardzo przyjemna historia alternatywna. Sprawnie napisana, gadko wchodzi.
Bez głębszego przesłania :)

Bardzo przyjemna historia alternatywna. Sprawnie napisana, gadko wchodzi.
Bez głębszego przesłania :)

Zgadzam się z wieloma wcześniejszymi opiniami, że "Kontrrewolucja" jest jeszcze lepsza od "Czerownej ofensywy". W książce dużo się dzieje, a akcja zdecydowanie wciąga. Tak jak w przypadku pierwszej części autor tworząc alternatywną historię zachowuje rozsądek, co powoduje, że przedstawione zdarzenia wydają się prawdopodobne. Autor ciekawie zarysowuje też sylwetki swoich bohaterów, co dodatkowo zwiększa przyjemność wynikającą z czytania tej pozycji. Podsumowując książkę czyta się bardzo dobrze i gorąco ją polecam!

Zgadzam się z wieloma wcześniejszymi opiniami, że "Kontrrewolucja" jest jeszcze lepsza od "Czerownej ofensywy". W książce dużo się dzieje, a akcja zdecydowanie wciąga. Tak jak w przypadku pierwszej części autor tworząc alternatywną historię zachowuje rozsądek, co powoduje, że przedstawione zdarzenia wydają się prawdopodobne. Autor ciekawie zarysowuje też sylwetki swoich...

Moja recenzja pod linkiem --> http://trzynasty-schron.net/ie_ksiazki_kontrrewolucja.htm

Moja recenzja pod linkiem --> http://trzynasty-schron.net/ie_ksiazki_kontrrewolucja.htm

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com; recenzja podsumowująca cały cykl)

Trudna sztuka tworzenia rzeczywistości?

Hubert Przybylski

Bo czasem jest tak, że jest się spóźnionym. Nie, nie opóźnionym*, tylko spóźnionym. Powinienem był zacząć recenzować Czerwoną ofensywę Langenfelda w tym tempie, w którym ukazywały się jej kolejne tomy. Ale cóż, życie. Na szczęście, doczekałem końca cyklu, więc mogę przynajmniej zrecenzować całość. Choć co to za szczęście...

Zacznijmy jednak od wprowadzenia do fabuły. Jest późna wiosna 1945 roku, alianci świętują zwycięstwo nad Niemcami. Amerykanie i Brytyjczycy myślą już tylko o powrocie do domów, panuje pełne rozprzężenie. I nikt zdaje się nie zauważać, że po wschodniej stronie linii demarkacyjnej atmosfera jest całkiem inna. Że już od kilku miesięcy przychylne dotąd zachodnim aliantom sowieckie media zaczynają coraz częściej i coraz mocniej ich atakować. Że pociągi, które wywożą na wschód zagrabione dobra, wcześniej nie przyjechały wcale puste - wręcz przeciwnie, podążały za zachodzącym słońcem pełne uzupełnień i materiałów wojennych. Że jednostki radzieckie i sojusznicze, zamiast pić i się bawić, przechodzą intensywne szkolenie. I nie jest to wcale trening przygotowujący do obrony zajętego terytorium. Polski wywiad, opierając się na raportach składanych przez wciąż nierozbite oddziały AK i innych organizacji podziemnych domyśla się, że Sowieci coś planują, ale jego meldunki są ignorowane. I nawet jeśli ktoś zdaje sobie sprawę, że wojna ze Związkiem Sowieckim jest nieunikniona, to nikt się nie spodziewa, że będą oni zdolni do ataku już teraz, a nie w połowie lat 50-tych. Tymczasem nastaje świt 22 czerwca 1945 roku i Sowieci ruszają, na każdym kroku niszcząc śladowy tylko opór. Czy jest coś, co jeszcze może ocalić Europę, a może i resztę świata, przed czerwoną zarazą?

Przyznam bez bicia, że wizja Langenfelda jest niesamowicie wręcz sugestywna. Długotrwałe i wyrafinowane przygotowania Sowietów, infiltracja zachodnich wywiadów, wojska, środowisk naukowych, politycznych i mediów, działania propagandowe po obu stronach linii demarkacyjnej, to wszystko Langenfeld opisuje tak, że ma się wrażenie czytania opartej na prawdziwych wydarzeniach beletrystyki historycznej, a czasami wręcz zbeletryzowanych opracowań popularno-naukowych, a nie fantastyki. Na pewno duża w tym zasługa tego, że Autor, tak w sumie, to bardzo mało zmyśla. Wszak dziś już wiemy, że w tamtym okresie Sowieci wiedzieli wszystko o amerykańskich czy brytyjskich programach naukowych**. Że nie było takiej organizacji wywiadu amerykańskiego czy brytyjskiego, w której Sowieci nie mieliby swoich agentów. Że wywiad sowiecki miał swoich ludzi w najwyższych kręgach władz wszystkich krajów europejskich, może jedynie poza Hiszpanią i Finlandią. Że powojenne próby zbrojnego przejęcia władzy przez miejscowych komunistów nie dotyczyły tylko Grecji i Włoch (choć w tych dwóch krajach najbardziej posunęły się do przodu). Że zachodni analitycy nie docenili*** możliwości przemysłu Kraju Rad**** (na ten przykład oceniano, że Sowietom uda się zbudować swoją bombę atomową najwcześniej za dziesięć lat). Mało tego, coraz większą jest grupa historyków, którzy są zdania, że gdyby nie sukces amerykańskiego programu atomowego, nic by nie powstrzymało Sowietów przed "wycieczką" do Paryża.

Jak widzicie, Czerwona ofensywa ma naprawdę solidne fundamenty. I reszta konstrukcji w niczym im nie ustępuje. Opisy walk czyta się z zapartym tchem i absolutnie, ale to absolutnie odradzam czytanie cyklu przed snem - jeśli się zacznie jakaś akcja, a te książki są tak nabite akcją, jak Schwarzenegger w swoich najlepszych latach mięśniami, to nie ma szans na przerwanie czytania. Wiem, bo mogąc czytać tylko wieczorami, przed snem, przechodziłem to przez kilka tygodni, noc w noc. Realizmu opisom starć dodaje fakt, że Langenfeld, myślę, że świadomie, nadał im formę znaną z najlepszych powieści Ryana - Najdłuższy dzień czy O jeden most za daleko.

W podobny sposób potraktował też bohaterów cyklu - tak tych prawdziwych, jak generałowie Patton i Anders, jak i tych fikcyjnych, na przykład Jana Węglińskiego czy Alojzego Wójcika. Ten zabieg sprawił, że czytając tomy Czerwonej ofensywy traktuje się wszystkie postacie jak prawdziwe. Tutaj nie wystarczy stwierdzenie, że "wykreowani przez autora bohaterowie są z krwi i kości". O nie. Langenfeld wszedł o poziom wyżej. Dla mnie to normalna zdrowa ekstraklasa.

Czy jest coś, do czego mógłbym się przyczepić? Oczywiście, że jest. Nikt nie jest doskonały. Przede wszystkim nie podoba mi się to, że Czerwona ofensywa ma tylko cztery tomy. Ten cykl zdecydowanie zasługuje na dużo więcej. Wręcz mógłbym go czytać w nieskończoność. Drugi zarzut - Czerwona ofensywa aż prosi się, żeby ją zekranizować, a tego nie da się zrobić porządnie. Potrzebne byłyby takie środki, jakie mieli Sowieci kręcąc Wyzwolenie. A na serio - tu nie ma się do czego przyczepić. Owszem, są jakieś drobniutkie błędy, może jakieś powtórzenia*****, pewnie specjaliści od wojskowości mogliby coś wskazać palcem, ale ja nie znajduję tu nic, co by mnie naprawdę raziło, albo co by odwracało uwagę od akcji.

Moja ocena cyklu? 10/10. Całego cyklu, ale i każdej z jego części z osobna, tak równy jest ich poziom. Wiem, miałem nikomu nie dawać tej oceny, zwłaszcza że ryzykuję i niebezpiecznie zbliżam się do kolejnej denominacji skali ocen, ale Langenfeld normalnie zdrowo na to zasłużył. Pisząc moją część literackiego podsumowania 2014 roku stwierdziłem, że książki Langenfelda****** były wg. mnie najlepsze i myślę, że ten rok zakończy się podobnym stwierdzeniem. No, chyba że w międzyczasie WARBOOK wyda kolejną książkę młodego Cholewy lub Ciszewskiego, wtedy może być różnie.
A w sumie, to to wydawnictwo ma cholerne szczęście - publikować książki trzech tak dobrych autorów i na dodatek nie wchodzą oni sobie zbytnio w paradę, bo Cholewa to military fiction w klimatach sf, Ciszewski to mistrz thrillerów militarno-szpiegowskich, a Langenfeld jest klasą samą w sobie w historycznej (no, alternatywno-historycznej) fantastyce militarnej.

Aha, jeszcze jedno - w temacie postawiłem pytanie, więc mus na nie odpowiedzieć. No więc, dla Piotra Langenfelda sztuka tworzenia rzeczywistości jest banalnie łatwa. I wiem, że kolejnymi płodami swojej twórczości tylko moją opinię potwierdzi. A im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że Langenfeld stworzył lepszą podstawę geopolityczno-militarno-społeczno-gospodarczą swojego cyklu, niż S.M. Stirling przy pisaniu sagi drakańskiej, a właśnie tę uważałem do niedawna za wzorcową. Cieszy to niezmiernie, że właśnie Polakowi udało się coś takiego. I cieszy mnie też niezmiernie, mimo tylu przeczytanych książek wciąż trafiam na coś, co jest w stanie mnie aż tak literacko uradować.

P.S. Tak w sumie, to pierwotnie tytuł miał brzmieć "Kocham Pana, Panie Piotrze", ale że moje serce jest już zajęte, wiec trzeba było kombinować inaczej...

P.S.2. Zapomniałem jeszcze wspomnieć, że uwielbiam ilustracje z okładek do Czerwonej ofensywy, zwłaszcza te autorstwa Tomasza Tworka. To normalne zdrowe cacunia.


* Widzę, że szutki się Was znowu trzymają.

** Co jest najlepszym przykładem tego, jak głupi potrafią być geniusze.

*** I właśnie - nie docenili, byli przekupieni, czy dali się oszukać? Pewnie wszystko po trochu, Sowieci mieli najsprawniej działające wywiad i propagandę w historii ludzkości. Ale że ktoś wymyslił zasadę domniemania niewinności...

**** Troszkę to przypomina działania III Rzeszy między grudniem 1940 a 22 czerwca 1941, kiedy plan Barbarossa był już zatwierdzony, wojna była oczywista, a mimo to słano na wschód pociągi pełne zboża, maszyn i materiałów wojennych. Podobnie Amerykanie w 1945, mimo że wiadomo było, że prędzej czy później dojdzie do konfliktu między Wschodem a Zachodem, że wojna z Japonią jest już praktycznie wygrana (zwłaszcza po sierpniowych grzybach nad Hiroszimą i Nagasaki),to wciąż zaopatrywali Wujka Joe w czołgi, samoloty i inne przedmioty wojennej, bieżącej potrzeby.

***** Choć w sumie, czy jak z włazów pięciu na jakieś 100+ zniszczonych w każdym tomie czołgów wystrzeli ogień, to czy to rzeczywiście błąd powtórzenia?

****** Chodziło o dwa pierwsze tomy omawianego cyklu - Czerwoną ofensywę i Kontrrewolucję.

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com; recenzja podsumowująca cały cykl)

Trudna sztuka tworzenia rzeczywistości?

Hubert Przybylski

Bo czasem jest tak, że jest się spóźnionym. Nie, nie opóźnionym*, tylko spóźnionym. Powinienem był zacząć recenzować Czerwoną ofensywę Langenfelda w tym tempie, w którym ukazywały się jej kolejne tomy. Ale cóż, życie. Na szczęście,...

Tak jak w tomie 1 - super się czyta i koniecznie muszę sięgnąć po kolejny tom.
Bardzo realistyczne opisy postaci oraz sytuacji.

Tak jak w tomie 1 - super się czyta i koniecznie muszę sięgnąć po kolejny tom.
Bardzo realistyczne opisy postaci oraz sytuacji.