Książka wciągnęła mnie totalnie i przeczytałem ją w jeden wieczór. A czytam dużo, a nawet bardzo dużo (wątek samo chwalenia) i nieczęsto mi się to zdarza utonąć w lekturze (wątek podkreślający walory „Uwikłania”). Ostatnio udało się to panom Perssonowi i Larssonowi, dwóm wybitnym twórcom szwedzkich kryminałów.

Warszawa. Czerwiec, 2003 roku. Prokurator Teodor Szacki rozpoczyna śledztwo. W klasztorze zamordowano jednego z uczestników terapii grupowej. Ofiara zostaje odnaleziona w pokoju z rożnem wbitym w oko. W pierwszej kolejności podejrzenie pada na terapeutę i jego pacjentów. Z czasem sprawa komplikuje się coraz bardziej. Ślady prowadzą w miejsca i do osób, o których istnieniu lepiej nie wiedzieć…

Kryminał rozpoczyna myśl twórcy terapii ustawień rodzinnych, Berta Hellingera: „Nie ma złych, są tylko uwikłani”. Jest to przesłaniem książki Miłoszewskiego. Zarówno ci „dobrzy”, jak i „źli” mają swoje tajemnice, ciemną stronę życia. Są uwikłani w sieć kłamstewek i kłamstw, bolesnych lub mrocznych wydarzeń odciskających się na ich dalszym życiu. Brzmi to bardzo ogólnikowo, ale lepiej nie zdradzać choćby drobnych elementów zawartych w „Uwikłanych”. Mogłoby to zaburzyć misternie budowaną konstrukcję napięcia.

Osobiście uważam, że to pozycja obowiązkowa. Zarówno dla kryminałożerców, jak i dla miłośników dobrej lektury. Warto zapamiętać nazwisko Miłoszewskiego. To żywy dowód na to, że z polską literaturą nie jest źle, i że można napisać bestseller na bardzo wysokim poziomie. Kolejna część przygód prokuratora Szackiego jeszcze w tym roku. Ja już zacząłem odliczanie.

Książka wciągnęła mnie totalnie i przeczytałem ją w jeden wieczór. A czytam dużo, a nawet bardzo dużo (wątek samo chwalenia) i nieczęsto mi się to zdarza utonąć w lekturze (wątek podkreślający walory „Uwikłania”). Ostatnio udało się to panom Perssonowi i Larssonowi, dwóm wybitnym twórcom szwedzkich kryminałów.

Warszawa. Czerwiec, 2003 roku. Prokurator Teodor Szacki...