Miłoszewskiemu nie można odmówić profesjonalizmu. To druga myśl, która przyszła mi do głowy po przeczytaniu 'Uwikłania'. Pierwsza brzmi: Ależ ta książka mnie wkurzyła.

Z początku byłam zachwycona. Ładny język, inteligentny humor, no i przede wszystkim sama postać głównego bohatera - prokuratora. Wszystko było takie realistyczne, nawet praca prokuratury, mimo kilku zgrzytów, była dość wiernie oddana. No i Warszawa, mająca swoją oddzielną rolę w powieści, niejednolita i jednocześnie idealnie wpasowująca się w klimat powieści. A może właśnie go kreująca? Już wyczuwałam fantastyczną powieść, z której będę dumna, a potem wszystko się posypało. Zamknęłam książkę z poczuciem, że zostałam oszukana. Że Teodor Szacki właściwie wkurzał mnie od samego początku, a jego kolejne decyzje tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że mam go serdecznie dość. Poza kilkoma wybielającymi go momentami dla mnie okazał się na dłuższą metę absolutnie niestrawny i żałosny, warszawski w najgorszym tego słowa znaczeniu.

Jeśli chodzi o fabułę, to bardzo mnie ciekawiła aż do jakiejś 200 strony. A potem zaczęły się wielkie teorie spiskowe. Zakończenie nie powaliło mnie więc na kolana, na dobrą sprawę nawet szczególnie nie zaciekawiło. Zresztą doprowadziła do niego seria 'swędzeń' z tyłu głowy Szackiego, która przypominała mi wyśmiewaną przez nas na studiach Hunch theory - teorię, zakładającą, że sędzia nagle doznaje olśnienia i wpada na cudowne rozwiązanie dzięki swojej intuicji.

Książka dostała ode mnie 5 gwiazdek przede wszystkim za kawał dobrej roboty, wykonanej przez Miłoszewskiego przy researchu oraz dzięki niewątpliwemu talentowi pisarskiemu. Niemniej dawno żadna książka tak mnie nie zirytowała jak 'Uwikłanie' i żaden główny bohater nie wywołał tak negatywnych odczuć jak Szacki. Nie mogę nawet powiedzieć, że po książce pozostał niedosyt, bo widać że jest dopieszczona i miała dokładnie tak wyglądać. Po prostu kompletnie nie trafiła w mój gust.

Miłoszewskiemu nie można odmówić profesjonalizmu. To druga myśl, która przyszła mi do głowy po przeczytaniu 'Uwikłania'. Pierwsza brzmi: Ależ ta książka mnie wkurzyła.

Z początku byłam zachwycona. Ładny język, inteligentny humor, no i przede wszystkim sama postać głównego bohatera - prokuratora. Wszystko było takie realistyczne, nawet praca prokuratury, mimo kilku...