Książka ładnie wydana, choć na marnym papierze, ale co tam, liczy się treść.
Urokliwy obrazek zimy na okładce jest dla mnie pociągający. Z uwagi na niego i na Szostakiewicza ( miał polskie korzenie), kupiłam tę książkę, niezmiernie ciekawa tego, jak sobie radził w oblężonym, zamarzniętym Leningradzie tamtego, 1941 roku.

Podczas pracy nad tą powieścią, Autorka korzystała z wielu książek i artykułów na temat kompozytora i jego Symfonii Leningradzkiej.
Fabuła oparta jest na wydarzeniach autentycznych, ale ona jak i większość bohaterów są literacką fikcją zgrabnie skonstruowaną. Oprócz Szostakiewicza, prawdziwe są nazwiska: Niny Bronnikowej z zespołu Kirowa i tytułowego dyrygenta, Karla Eliasberga.
Historia wyjęta jak z wojennego horroru z nutkami czarnego humoru i poruszającymi scenami. Leningradczycy wraz ze swoimi muzykami przeżywają tragedię oblężonego miasta. Cierpią i umierają z powodu strasznego głodu, zabójczego zimna, bombardowań. Degenerują się, jak zwierzęta polują na żywność; są chodzącymi szkieletami. Niektórzy starają się zachować godność.
Każda czynność jest dużym wysiłkiem, nawet okazywanie uczuć.
Cenne dotąd rzeczy, takie jak: sztućce, biżuteria, meble i książki( palono, żeby się ogrzać), a nawet fortepian, tracą swą wartość i znaczenie, są wymieniane na pożywienie.
O dziwo, Lenigrad nie zniszczył swoich drzew:
- " W Berlinie Hitler kazał wyciąć lipy ze względów estetycznych, natomiast leningradczycy woleli raczej zamarznąć na śmierć niż zbezcześcić swoje drzewa".
Szostkowicz nie chce opuścić zrujnowanego miasta, potem władze zmuszają go do ewakuacji.Pracuje jak szalony bez względu na ekstremalne warunki. Jest wygłodzony i wyczerpany, owładnięty pasją tworzenia kompozycji Siódmej Symfonii. Potrzebuje dużo czasu i odosobnienia nawet od rodziny-wszystko to za cenę swego muzycznego dzieła.
Pozostawiony w Leningradzie Eliasberg- to jemu powierzono zadanie-misję wykonania interpretacji największej Siódmej Symfoniii Szostakowicza dla podniesienia morale żołnierzy i mieszkańców miasta.
Na wyartykułowane ważkie pytania:
- "Jaki jest pożytek ze sztuki w obliczu czegoś takiego? Czy muzyka Szostakowicza jest jedynie piękną maską, pod którą kryje się okrucieństwo natury ludzkiej?" - czytelnik sam musi sobie odpowiedzieć.

Książka jest przejmująca: lekturę przeżywa się ze łzą wzruszenia, a po jej zakończeniu, snuje się jeszcze długo potem, głęboką refleksję nad człowieczym losem.

Książka ładnie wydana, choć na marnym papierze, ale co tam, liczy się treść.
Urokliwy obrazek zimy na okładce jest dla mnie pociągający. Z uwagi na niego i na Szostakiewicza ( miał polskie korzenie), kupiłam tę książkę, niezmiernie ciekawa tego, jak sobie radził w oblężonym, zamarzniętym Leningradzie tamtego, 1941 roku.

Podczas pracy nad tą powieścią, Autorka korzystała z...