Gdy pierwszy raz wzięłam do ręki tą książkę i spojrzałam na okładkę, zaczęłam się zastanawiać, czy nasza pani od polskiego nie ześwirowała dając nam na lekturę "książeczkę dla dzieci", ponieważ tak ogólnie prezentowało się dla mnie na pierwszy rzut oka. Nawet nie zaczęłam jej czytać. W tamtym momencie zapomniałam o zasadzie "nie oceniaj książki po okładce".
Następnie zaczęłam czytać i byłam pewna, że to jest najdziwniejsza książka jaką czytałam. Na początku czułam się wrzucona do środka akcji i jak ktoś tutaj wspomniał, że autor wprowadza nas w sam środek akcji i omija wstępy. I dokładnie tak jest.
Zastanawiałam się o czym opowiada ta książka, ponieważ była dla mnie dziwna. następnie zaczęłam ją rozumieć i stwierdzam, że jest to piękna opowieść o przyjaźni. Na sam koniec polubiłam tą książkę i nic więcej jej nie trzeba. Jest taka jaka jest i nic bym w niej nie zmieniła. Czasami niektóre momenty mnie przerażały, ale nie będę pisać jakie. Warto ją przeczytać ze względu, że jest ciekawa i lekka.
Język nie jest trudny do zrozumienia, książkę łatwo się czyta i nie należy się zastanawiać o co w niej chodzi. Po prostu trzeba dalej czytać aż w pewnym momencie dowiesz się o czym jest i będzie to prostsze niż sobie to sobie mogłam sobie wyobrazić.

Gdy pierwszy raz wzięłam do ręki tą książkę i spojrzałam na okładkę, zaczęłam się zastanawiać, czy nasza pani od polskiego nie ześwirowała dając nam na lekturę "książeczkę dla dzieci", ponieważ tak ogólnie prezentowało się dla mnie na pierwszy rzut oka. Nawet nie zaczęłam jej czytać. W tamtym momencie zapomniałam o zasadzie "nie oceniaj książki po okładce".
Następnie...