Omerta w realiach wiejskiego PRL-u lat 70-tych.
„Nie oświadczam się” jako reporterska relacja w odcinkach z głośnego procesu do dziś fascynuje, odsłaniając mechanizmy tworzenia i funkcjonowania zmowy milczenia oraz przerażające okoliczności towarzyszące zbrodni.
Wiesław Łuka w swoim reportażu nieustannie oddaje głos oskarżonym oraz świadkom dramatu, udanie ukazując dzięki temu specyficzną mentalność środowiska, z jego zaściankowością, surowym językiem oraz niezdrowymi zależnościami.
Mam jednak wrażenie, że legenda tej książki wyraźnie przesłania jej wartość literacką. Porównanie do „Z zimną krwią” Capote jest mocno przesadzone. „Nie oświadczam się” nie wytrzymuje tej konfrontacji, choć reportersko się broni, głównie dzięki wstrząsającemu tematowi oraz rzetelności opisu. Ten nieubarwiony, suchy przekaz sugestywnie działa na zmysły. Brak mu z drugiej strony pewnego polotu i książkowej korekty.
Łuka mimo swojej dociekliwości nie otrzymał finalnie także tego, czego chyba cały czas szukał. Prawdy i skruchy od oskarżonych i ich rodzin oraz odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób w człowieku może zrodzić się nieodparta chęć czynienia zła.

Omerta w realiach wiejskiego PRL-u lat 70-tych.
„Nie oświadczam się” jako reporterska relacja w odcinkach z głośnego procesu do dziś fascynuje, odsłaniając mechanizmy tworzenia i funkcjonowania zmowy milczenia oraz przerażające okoliczności towarzyszące zbrodni.
Wiesław Łuka w swoim reportażu nieustannie oddaje głos oskarżonym oraz świadkom dramatu, udanie ukazując dzięki...