Nie oświadczam się

Znakomita książka. Wiesław Łuka obserwował procesy w tzw. sprawie połanieckiej i rozmawiał z mieszkańcami wsi, w której doszło do tego wstrząsającego morderstwa, w tym także z oskarżonymi. Ta niewielka książeczka to zapis tytanicznej pracy reporterskiej. Dobrze, że dzięki wydawnictwu Dowody na Istnienie została wznowiona. Aż trudno uwierzyć, że taka perełka była przez lata właściwie zapomniana. Nie czyta się łatwo, lekko, ani przyjemnie. Sprawa, o której pisze Łuka dotyczy bestialskiego i niezrozumiałego mordu na trójce niewinnych ludzi. Do tego jest całe mnóstwo postaci - trudno uwierzyć, ale w świadków zbrodni było kilkudziesięciu.... Autor niemal w całości oddaje głos swoim bohaterom, pozostawiając ich język takim, jaki był w rzeczywistości, z cechami gwary kieleckiej. Mam nadzieję, że nowe wydanie przywróci tej książce należne jej miejsce na półce z klasyką polskiego reportażu.

Znakomita książka. Wiesław Łuka obserwował procesy w tzw. sprawie połanieckiej i rozmawiał z mieszkańcami wsi, w której doszło do tego wstrząsającego morderstwa, w tym także z oskarżonymi. Ta niewielka książeczka to zapis tytanicznej pracy reporterskiej. Dobrze, że dzięki wydawnictwu Dowody na Istnienie została wznowiona. Aż trudno uwierzyć, że taka perełka była przez lata...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia bardzo ciekawa i wciągające, ale niestety styl książki mi nie odpowiada.

Historia bardzo ciekawa i wciągające, ale niestety styl książki mi nie odpowiada.

Pokaż mimo to

Reportaż "Nie oświadczam się" to historia jednej z najbardziej makabrycznych zbrodni z czasów Polski Ludowej. Z powodu błahego motywu życie straciły trzy osoby, a kilkudziesięciu świadków morderstwa na wiele długich miesięcy połączyła zmowa milczenia. Książkę czyta się świetnie, zachwyca przede wszystkim w warstwie językowej - Łuka doskonale przełożył na papier sposób mówienia swoich bohaterów i pokrętną logikę, jaka nimi kierowała podczas procesu. Mimo że dotyczy okropnego mordu, czyta się ją z zapartym tchem. Jest to z pewnością jeden z najlepszych reportaży, jakie kiedykolwiek czytałam.

Reportaż "Nie oświadczam się" to historia jednej z najbardziej makabrycznych zbrodni z czasów Polski Ludowej. Z powodu błahego motywu życie straciły trzy osoby, a kilkudziesięciu świadków morderstwa na wiele długich miesięcy połączyła zmowa milczenia. Książkę czyta się świetnie, zachwyca przede wszystkim w warstwie językowej - Łuka doskonale przełożył na papier sposób...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam na raty. Robiłam długie przerwy podczas czytania. Kilkudniowe, ponieważ nie mogłam pojąć i przetrawić ogromu zwyrodnienia, bestialstwa, kompletnego wynaturzenia w tak ogromnej liczbie ludzi, zwykłych, religijnych (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), którzy tak nikczemnie zakpili sobie z wszelkich zasad moralnych i społecznych. Niepojęte jest dla mnie, jak ludzie mogą zbiorowo przystać na tak makabryczną zbrodnię, dać się tak zastraszyć i zmanipulować jednemu małemu człowieczkowi... trawiącemu i wydalającemu workowi kości. To byli ludzie (ale czy aby na pewno?) tacy zwykli, przeciętni, normalni, a jednak ludzkie życie nie przedstawiało dla nich żadnej wartości. Podczas lektury tego reportażu moje emocje osiągnęły taki poziom, jakiego jeszcze nigdy nie odczułam. Mówimy o holokauście, o torturach Inkwizycji, o barbarzyństwie obywateli starożytnych miast. A okazuje się, że nasi sąsiedzi mogą być tak obrzydliwymi larwami, takimi ścierwami (chyba nie wypada mi tu publicznie używać mocniejszych słów, ale to chyba by i tak mi nie pomogło by wyrazić mój gniew). Ludzie modlący się w kościele, uczestniczący w Wigilii, pamiątce narodzin Jezusa Miłosiernego, który umiera na krzyżu za wszystkich popaprańców na tej Ziemi, aby mieli zbawienie i życie wieczne... Ci sami ludzie, matki i ojcowie, godzą się, by pozbawić życia inne osoby, chłopca i dziecko w łonie młodej kobiety... NIE!!!!! Ogrom zła, jaki był w tych ludziach, czy zabili własnymi rękami, czy zgodzili się milczeć jest dla mnie jednakowy. To kolejna historia, która na zawsze pozostaje w pamięci. Ta historia mnie przygniotła. Z tego powodu, że dobry (a jakże!) Bóg pozwala, by takie i temu podobne ludzkie ścierwa zanieczyszczały tę piękną planetę.

Czytałam na raty. Robiłam długie przerwy podczas czytania. Kilkudniowe, ponieważ nie mogłam pojąć i przetrawić ogromu zwyrodnienia, bestialstwa, kompletnego wynaturzenia w tak ogromnej liczbie ludzi, zwykłych, religijnych (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), którzy tak nikczemnie zakpili sobie z wszelkich zasad moralnych i społecznych. Niepojęte jest dla mnie, jak ludzie mogą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam problem z tą opinią.
Polowałam na tę książkę miesiącami, czytałam same wyśmienite opinie, miałam więc bardzo wysokie wymagania. No i nieco się zawiodłam. Nie samą treścią, ta bowiem przyprawia o ciarki od pierwszej do ostatniej strony; chciałoby się wierzyć, że to tylko fikcja literacka a nie reportaż. Ta tragedia i masowe zło ludzkie jest tak niewiarygodne, że gdyby była to fikcja, uznałabym wręcz książkę za niewiarygodną.
Zawiodła mnie forma. Zabrakło mi w niej polotu. Bardzo dużo bohaterów spisanych tylko na 3 pierwszych stronach książki, którzy przez resztę lektury bardzo mi się plątali oraz duża powtarzalność pewnych wątków sprawiły, że lektura nie była tak płynna jakby na to zasługiwała ta zatrważająca tragedia z czasów PRL. To oczywiście moje osobiste odczucie :)

Mam problem z tą opinią.
Polowałam na tę książkę miesiącami, czytałam same wyśmienite opinie, miałam więc bardzo wysokie wymagania. No i nieco się zawiodłam. Nie samą treścią, ta bowiem przyprawia o ciarki od pierwszej do ostatniej strony; chciałoby się wierzyć, że to tylko fikcja literacka a nie reportaż. Ta tragedia i masowe zło ludzkie jest tak niewiarygodne, że gdyby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wnikliwe studium mentalności wiejskiej społeczności, w której doszło do słynnej zbrodni połanieckiej. Jedyny minus, to opowiadanie trochę w sposób chaotyczny.
Na pewno warto przeczytać.

Bardzo wnikliwe studium mentalności wiejskiej społeczności, w której doszło do słynnej zbrodni połanieckiej. Jedyny minus, to opowiadanie trochę w sposób chaotyczny.
Na pewno warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Czytałem o tej historii już kilka książek lub reportaży i za każdym razem jestem głęboko wstrząśnięty. Nigdy nie zrozumiem jaką trzeba być zadufaną w sobie lub bezmyślną osobą aby dokonać z zimną krwią tak brutalnego morderstwa na oczach kilkudziesięciu osób i liczyć na milczenia bezpośrednich świadków i bezkarność.

Ta książka, a raczej opisana w niej zbrodnia, utwierdza mnie w moim wewnętrznymi przekonaniu, że nawet najbardziej „chory” i wypaczony umysł pisarza nie stworzy takiego scenariusza jaki potrafi wykreować życie.

Czytałem o tej historii już kilka książek lub reportaży i za każdym razem jestem głęboko wstrząśnięty. Nigdy nie zrozumiem jaką trzeba być zadufaną w sobie lub bezmyślną osobą aby dokonać z zimną krwią tak brutalnego morderstwa na oczach kilkudziesięciu osób i liczyć na milczenia bezpośrednich świadków i bezkarność.

Ta książka, a raczej opisana w niej zbrodnia, utwierdza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo zastanawiałam się jaką ocenę wystawić. Teoretycznie czytać skończyłam w grudniu i wówczas na świeżo dałam 7 gwiazdek. Mimo to nie mogłam przejść do porządku dziennego nad tym, co przeczytałam. Temat mnie mierził, uwierał i nie dawał spokoju. Wróciłam do książki znów w styczniu, trochę pobieżnie niestety, ale tym razem zdecydowałam, że nie wystawię oceny.
Historia śmierci Kalitowych dzieci to historia niemal nie z tej ziemi, a może raczej nie z tej epoki. Nikt z nas bowiem nie spodziewałby się, że w XX wieku wiejski zabobon tak zwiąże ludziom języki, namiesza w głowach i sprawi, że zbrodnia przestanie być czymś co warto i trzeba potępić. Prawda staje się dobrem deficytowym, a stać na nią jedynie tych, których życie nie oszczędzało i paradoksalnie nie posiadają nic prócz sumienia i godności.

Treść treścią, ale forma reportażu niestety nie ułatwia odbioru tej tragedii. Mnogość nazwisk i relacji sądowych zaciemnia obraz, a stylistyka językowa zniechęca do dalszej lektury. W pewnym momencie złapałam się na tym, że czytam już tylko z obowiązku i by jak najszybciej dobrnąć do finału.
Mimo wszystko warto przeczytać.

Długo zastanawiałam się jaką ocenę wystawić. Teoretycznie czytać skończyłam w grudniu i wówczas na świeżo dałam 7 gwiazdek. Mimo to nie mogłam przejść do porządku dziennego nad tym, co przeczytałam. Temat mnie mierził, uwierał i nie dawał spokoju. Wróciłam do książki znów w styczniu, trochę pobieżnie niestety, ale tym razem zdecydowałam, że nie wystawię oceny.
Historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca. Wybitna. Obowiązkowo!

Wstrząsająca. Wybitna. Obowiązkowo!

Pokaż mimo to

Historia mordu w Zrębinie, mimo upływu 40 lat, wciąż poraża okrucieństwem, zmową milczenia, brakiem poczucia winy u sprawców. Wiesław Łuka, na szczęście!, odziera całą tę opowieść z sensacyjnej otoczki. To z kolei zła wiadomość dla nas, bo, prócz "mózgu" operacji, sprawcami i świadkami zbrodni połanieckiej nie był wściekły motłoch, tylko zwyczajni ludzie, często wykształceni i z dobrą pracą.

Co ciekawe, wbrew dzisiejszym trendom, autora reportażu w tej książce praktycznie nie ma. Dzięki temu zabiegowi "Nie oświadczam..." czyta się trudniej. Bohaterowie mówią bowiem prostym, chłopskim językiem, poruszając dziesiątki nieistotnych dla sprawy wątków. Warto jednak zwrócić uwagę na niezwykły dar autora, któremu jako obcemu "panowi z Warszawy" udało się, i to dużo szybciej niż prokuratorom i śledczym, przebić skorupę nieufności i podszytą pierwotnym strachem zmowę milczenia.

We wstępie Wojciech Tochman bardzo się boi, że książka Łuki może być argumentem za karą śmierci. Cóż, ciekawe czy wziąłby na siebie odpowiedzialność za to, co działoby się w Zrębinie po wyjściu Sojdy z więzienia. Jak pokazuje ostatnia część książki, cień dawnej zbrodni wciąż pada na miasteczko, a wzajemna nienawiść przetrwała w kolejnym pokoleniu obu zwaśnionych rodzin.

Historia mordu w Zrębinie, mimo upływu 40 lat, wciąż poraża okrucieństwem, zmową milczenia, brakiem poczucia winy u sprawców. Wiesław Łuka, na szczęście!, odziera całą tę opowieść z sensacyjnej otoczki. To z kolei zła wiadomość dla nas, bo, prócz "mózgu" operacji, sprawcami i świadkami zbrodni połanieckiej nie był wściekły motłoch, tylko zwyczajni ludzie, często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to