E.T.A. Hoffmanna, „Kota Mruczysława poglądy na życie”.
Wbrew pozorom jest to klasyka literatury, a wróciłam do niej nie dlatego, że jestem kocią matką (tu odchrząkuję znacząco),nie dlatego, że mam jakąś dziką potrzebę czytania klasyki właśnie (choć preferuję),ale dlatego, bo Kot Mruczysław jest zarozumiałym, cynicznym, zapatrzonym w siebie, narcystycznym reprezentantem swojego gatunku, który w sposób bezpośredni komunikuje światu swoją wyjątkowość, talent, bystrość umysłu. Mało tego, źle interpretując rzeczywistość, widzi tylko swoją kocią boskość! 🐱
Powieść zbudowana jest z dwóch – przeplatających się – historii: wspomnianego Kota Mruczysława, wielce osobliwego jegomościa oraz kapelmistrza Jana Kreislera. Wielki Kot Mruczysław, potomek „Kota w Butach”, kształci się na Wielkiego Kota; to figura zabawna, groteskowa – idealne odzwierciedlenie prawdziwej kociej natury. A Jana Kreisler, no cóż – wplątuje się nieszczęśnik w dziwną relację z dwiema kobietami, które reprezentują prawdziwą miłość i żarliwą namiętność. Panowie! No nie ma lekko 😂🤪
Powieść E.T.A. Hoffmanna to powieść humorystyczna, „nadziewana” ironią, satyrą, parodią, ale również filozoficzna – „nadziewana” (powtórzenie celowe) konkretną wiedzą, odniesieniami do poezji, literatury, sztuki. Lekka, łatwa i przyjemna nie jest – bynajmniej 🤔😎 Zmusza do myślenia tych, którzy chcą od książki tego czegoś, tego więcej i mocniej, intensywniej i bardziej, czymkolwiek to jest. Odstraszy pewnie tych, dla których „filozofujący” kot będzie męczący, no ale cóż – humorek ma specyficzny, wysublimowany i nie dla każdego.

E.T.A. Hoffmanna, „Kota Mruczysława poglądy na życie”.
Wbrew pozorom jest to klasyka literatury, a wróciłam do niej nie dlatego, że jestem kocią matką (tu odchrząkuję znacząco),nie dlatego, że mam jakąś dziką potrzebę czytania klasyki właśnie (choć preferuję),ale dlatego, bo Kot Mruczysław jest zarozumiałym, cynicznym, zapatrzonym w siebie, narcystycznym reprezentantem...

"W moje serce uderza wiatr z dalekich miejsc wiejący.
Czym są te niebieskie we wspomnieniach wzgórza?
Co to za iglice, co to za zagrody?
To kraina utraconego spokoju.
Widzę jej lśniące równiny,
szczęśliwe gościńce,
gdzie byłem
i już nie powrócę."
-
E.T.A. Hoffmann

"W moje serce uderza wiatr z dalekich miejsc wiejący.
Czym są te niebieskie we wspomnieniach wzgórza?
Co to za iglice, co to za zagrody?
To kraina utraconego spokoju.
Widzę jej lśniące równiny,
szczęśliwe gościńce,
gdzie byłem
i już nie powrócę."
-
E.T.A. Hoffmann

Ostatnia powieść Hoffmanna ma dwóch bohaterów. Spośród tej dwójki, to kot Mruczysław zdaje się być bardziej ludzki, prezentując pełen wachlarz właściwych nam przywar i słabości. Kapelmistrz Kreisler z kolei, wzorowany na samym autorze, choć zmienny i porywczy, ujawnia podejrzanie dużo szlachetności. W niczym to jednak nie przeszkadza, bo Hoffman to stary wyjadacz, który duży talent łączy ze sprawnym warsztatem. Bez trudu wciąga więc czytelnika w zawiłą historię, w której nie brakuje żadnego z obowiązkowych elementów: miłości, śmierci, tajemnicy, ale także głębokiej refleksji, rozważań nad muzyką, czy wreszcie pierwszorzędnej ironii.
Nawet fakt, iż Hoffmann dokonał żywota, nim zdążył "Poglądy" ukończyć, w niczym mi nie przeszkadza (w sensie literackim, rzecz jasna),bo to, co pozostawił autor, posiadający swoją drogą patent na poruszanie strun mojej duszy, znakomicie pobudza czytelnika do chwycenia wolno zwisających nitek i splątania ich we własny, niepowtarzalny węzeł.

Ostatnia powieść Hoffmanna ma dwóch bohaterów. Spośród tej dwójki, to kot Mruczysław zdaje się być bardziej ludzki, prezentując pełen wachlarz właściwych nam przywar i słabości. Kapelmistrz Kreisler z kolei, wzorowany na samym autorze, choć zmienny i porywczy, ujawnia podejrzanie dużo szlachetności. W niczym to jednak nie przeszkadza, bo Hoffman to stary wyjadacz, który...

Jako miłośniczka kotów podeszłam do książki z wielkim entuzjazmem. Świat widziany oczami kota, kot który pisze pamiętnik- zapowiadało się dobrze. Sporo czasu i energii włożyłam w zdobycie tej książki. A jeszcze więcej w jej przeczytanie. Mimo całej niezwykłości zarówno formy jak i treści, nie wzbudziła we mnie zachwytu. Krótko mówiąc:po prostu mi nie szła, ale że rzadko nie kończę raz zaczętych książek, to i w tym wypadku jakoś się zmusiłam. Specyficzna. Może decyduje o tym także epoka, jakoś lepiej mi się czyta utwory bliższe naszym czasom. Niemniej jednak polecam po nią sięgnąć i przekonać się osobiście.

Jako miłośniczka kotów podeszłam do książki z wielkim entuzjazmem. Świat widziany oczami kota, kot który pisze pamiętnik- zapowiadało się dobrze. Sporo czasu i energii włożyłam w zdobycie tej książki. A jeszcze więcej w jej przeczytanie. Mimo całej niezwykłości zarówno formy jak i treści, nie wzbudziła we mnie zachwytu. Krótko mówiąc:po prostu mi nie szła, ale że rzadko...

Bardzo zabawna satyryczna powieść przepełniona ironią. Dobrze się ją czyta. Miło ją wspominam :)

Bardzo zabawna satyryczna powieść przepełniona ironią. Dobrze się ją czyta. Miło ją wspominam :)