„Zamierzam prowadzić tę fundację, dopóki nie stanie się zbędna, dopóki kobiety takie jak Katherine czy Brooke albo ja nie będą mogły po diagnozie „rak piersi” powiedzieć: „O cholera, muszę wziąć tydzień wolnego”. Albo „Mam nadzieję, że ten lek nie rozwali mi żołądka”. Naprawdę wierzę, że dożyję takiego dnia.”

Samo słowo „rak” powoduje, że się wzdrygam. To okropna choroba, największa zmora współczesnego świata i doprawdy przykro jest myśleć, że w dalszym ciągu nie jesteśmy w stanie efektywnie z nią walczyć, wciąż dysponując zbyt małym zasobem broni. Książka Mike’a Greenberga nie jest jednak ani smutna, ani przytłaczająca, czego można by się spodziewać po pozycji podejmującej tak ciężki temat. Wręcz przeciwnie – jest lekka, przyjemna w odbiorze i niekiedy nawet zabawna, a pochłania się ją jednym tchem. Ta książka nie straszy, nie przeraża wizją cierpienia i umierania. To książka, która z rakiem oswaja i pokazuje, że można (a nawet należy) odbierać tę chorobę jako wyzwanie, a nie wyrok.

„Wszystko, o czym marzysz” to historia trzech całkowicie od siebie różnych kobiet, u których w podobnym czasie zdiagnozowano raka piersi i które poznają się na forum internetowym poświęconym tejże chorobie. Samantha to dwudziestoośmioletnia amatorka sportu i zdrowego trybu życia, która w trakcie podróży poślubnej dowiaduje się o zdradach swojego świeżo poślubionego męża. Katherine to czterdziestoletnia pracoholiczka, wilczyca z Wall Street i milionerka od dwudziestu lat pracująca dla mężczyzny, który złamał jej serce. Brooke natomiast, w przeciwieństwie do Samanthy i Katherine, zdaje się wieść spokojne i szczęśliwe życie u boku wspaniałego mężczyzny, z którym wychowuje dwójkę uroczych dzieciaków.

Książka Mike’a Greenberga składa się z dwóch części. Pierwsza ukazuje życie trójki naszych bohaterek przed usłyszeniem diagnozy, druga pokazuje wszystko to, co działo się później: badania, walkę z rakiem i ich życie ze świadomością choroby. Tak jak różne są charaktery i hierarchie wartości bohaterek tej książki, tak samo różnie przebiega u nich sama choroba i zupełnie różnie sobie one z nią radzą, podejmując niekiedy całkowicie odmienne decyzje. U jednej rak okazuje się być dosyć łagodny i łatwy do wyleczenia, u drugiej to leczenie wcale nie jest takie proste, a trzecia o żadnym leczeniu nie chce nawet słyszeć. To interesujące studium psychologiczne, to jak odmiennie pacjenci reagują na wieść o chorobie wydaje mi się naprawdę ciekawe.

Powieść Greenberga to historia wspaniałej przyjaźni, jaka nigdy by się pewnie nie zawiązała, gdyby nie łącząca bohaterki choroba. To także romantyczne historie rodzących się pięknych miłości. Przede wszystkim jednak mam wrażenie, że jest to książka o odnajdowaniu siebie. Rak piersi sprawił, że bohaterki na chwilę się zatrzymały, przeanalizowały swoje dotychczasowe działania i zrewidowały cele swojego życia. Zostawiły przeszłość za sobą i nie martwiąc się nadmiernie o przyszłość zaczęły żyć dniem dzisiejszym i cieszyć się z tego, co mają. Ta książka to w zasadzie dobra lekcja.

„Zamierzam prowadzić tę fundację, dopóki nie stanie się zbędna, dopóki kobiety takie jak Katherine czy Brooke albo ja nie będą mogły po diagnozie „rak piersi” powiedzieć: „O cholera, muszę wziąć tydzień wolnego”. Albo „Mam nadzieję, że ten lek nie rozwali mi żołądka”. Naprawdę wierzę, że dożyję takiego dnia.”

Samo słowo „rak” powoduje, że się wzdrygam. To okropna choroba,...