Widać, że autor ma ogromną wiedzę z różnych dziedzin nauki. Doskonale operuje słowem, zdaniami, żongluje źródłami i odwołaniami do innych dzieł, zarówno tych mocno starych jak i współczesnych. Niestety książkę czyta się zdecydowanie jak książkę naukową a nie jak przystępną pozycję dla przeciętnego rodzica, poszukującego wartościowych książek dla swoich dzieci. I tu jest jej duży minus. Odbiorca musi się wykazać pewnym poziomem wykształcenia, żeby zrozumieć przekaz autora i nie pogubić się w jego wielokrotnie złożonych zdaniach z licznymi wtrąceniami. Nie jest to więc książka "lekka", do "luźnego czytania", przez co bywa trochę męcząca. Dla mnie osobiście na początku była trochę odrzucająca, właśnie przez ten język, chociaż szatą graficzną i okładką mocno nadrabiała. Minie trochę czasu zanim człowiek wejdzie w styl pisania Leszczyńskiego. Kiedy już to nastąpi, będzie można czerpać przyjemność z jego rozważań na temat literatury dziecięcej. Można również pokusić się o własną refleksję nad słowami autora.

Bardzo spodobał mi się pomysł kanonu, jednak mocno się rozczarowałam. Liczyłam na coś zupełnie innego. Owszem, zapowiadał, że jest subiektywny, ale nie wspominał, że monotematyczny. Poza kilkoma książkami, szczególnie tymi dla dzieci, nie znalazłam tam nic, co byłoby zwykłą książką fabularną, przygodową itp. Większość książek dla młodzieży z kanonu Leszczyńskiego na kilometr zajeżdża dydaktyzmem, moralizatorstwem, historią, folklorem, religią, polityką, problemami współczesnej młodzieży itp. Gdzie przygoda? Gdzie magia? Gdzie zabawa? Książka nie musi być poważna i przekazywać super wartości, żeby być dobrą pozycją dla dzieci. W książkach zazwyczaj szukamy odskoczni od realnego świata, rozrywki, magii, przygody albo zwykłej opowieści o takich ludziach jak my. Nie sięgamy po książki, żeby się uczyć tylko bawić. Nie neguję takich pozycji w kanonie, jednak uważam, że dobrze by było umieścić w nim również książki "lekkie i przyjemne" a nie tylko historia, problemy i dydaktyzm.

Mimo wszystko książka Leszczyńskiego jest pozycją wartą uwagi, poświęcenia jej czasu. Cieszę się, że ją przeczytałam, ponieważ dzięki niej poznałam kilka nowych książek, które chciałabym przeczytać. Mogłam również poznać naukowe spojrzenie na twórczość Małgorzaty Musierowicz, którą bardzo lubię. Książka wzbudza wiele emocji, już chociażby przez samą dyskusję nad "Harrym Potterem", którego autor krytykuje, z czym osobiście się nie zgadzam, ale to nie miejsce na takie rozważania.

Jednym słowem polecam, ale czytajcie krytycznie, nie dajcie się omamić słownictwem naukowym i złożonymi zdaniami :)

Widać, że autor ma ogromną wiedzę z różnych dziedzin nauki. Doskonale operuje słowem, zdaniami, żongluje źródłami i odwołaniami do innych dzieł, zarówno tych mocno starych jak i współczesnych. Niestety książkę czyta się zdecydowanie jak książkę naukową a nie jak przystępną pozycję dla przeciętnego rodzica, poszukującego wartościowych książek dla swoich dzieci. I tu jest jej...

Fajne, szeroko zakrojony przegląd literatury dla dzieci i młodzieży. Trochę prywatny ten przegląd, ale bardzo inspirujący dla osób, które chcą znaleźć coś dobrego do czytania, dla własnych dzieci i dla siebie (bo stare ludzie też czytają książki dla młodzieży, a co!)
Przede wszystkim napisane z ogromnym entuzjazmem i miłością do literatury. Dość przystępne to, bo obrazków dużo ;)

Fajne, szeroko zakrojony przegląd literatury dla dzieci i młodzieży. Trochę prywatny ten przegląd, ale bardzo inspirujący dla osób, które chcą znaleźć coś dobrego do czytania, dla własnych dzieci i dla siebie (bo stare ludzie też czytają książki dla młodzieży, a co!)
Przede wszystkim napisane z ogromnym entuzjazmem i miłością do literatury. Dość przystępne to, bo obrazków...

Genialna

Genialna