To powieść domowa, z cegłą i ścianami, z zamurowanymi tajemnicami i skrytkami w podłogach. Wrocławska historia przedwojenna miesza się z wojenną i powojenną, wplątują się w nią skrawki pamięci poszczególnych, wyrazistych bohaterów. „Dom tęsknot” jest obyczajowym obrazem, w którym nie brakuje zbrodniczych opowieści, kryminalnej zagadki i erotycznych fantazji z piersiami sąsiadki z mieszkania poniżej.

Kamienica staje się miejscem przejścia, czymś pomiędzy jednym pokoleniem a drugim. Piotr Adamczyk przedstawia niemiecki dom z kulturą i zapachem, które wsiąkły w ściany i dokonuje eksperymentu wpychania na niemiecki grunt polskiej rodziny. To, co obce i niemieckie, z czasem staje się polskie i zwyczajne, a to, co się nie mieści w polskim pojęciu i akceptacji, pisarz spycha poprzez bohaterów do piwnicznych komór.

Miejsce, w którym mieszkali krewni znanego niemieckiego pisarza Gustava Freytaga, nabiera z czasem mityczności i muzealności, które karmione jest złudną pewnością, że dawno wypędzeni Niemcy kiedyś tu wrócą.

Powieść opisana z perspektywy młodego bohatera, który z infantylnym podejściem demaskuje wszelkie przywary społeczne i odsłania, często nieświadomie i z humorem, to, co czytelne staje się tylko dla dorosłych. Mały bohater żyje w magicznej przestrzeni pełnej strachu, że przyjdą Niemcy i każą im opuścić mieszkanie, bo przecież w środku wszystko do nich należy. Na ścianach wciąż wiszą zdjęcia, w szafach niemieckie sukienki i płaszcze, a w piwnicach przetwory, pewnie zatrute, więc nikt nic nie je.

„Dom tęsknot” jest bardzo treściwy i nie ma w nim zbyt wielu zbytecznych słów. Jest też niesamowicie szczegółowy, czasami zdaje się, że detal wybija się na pierwszy plan i od niego zależy dalszy ciąg opowieści. To poszczególne słowa prowadzą całą akcję. Jednak z czasem kamienica zaczyna trochę nudzić i staje się zbyt ciężka i zbyt przepełniona historią, myślami, rzeczami i ludźmi. Czytelnik ma ochotę wyjść poza mury i odetchnąć od natłoku przeszłości.

Mistycyzmu dodaje motyw tajemniczego kielicha Lutra, który, zdaniem całej rodziny, jest gdzieś bardzo blisko, a może nawet w tej kamienicy. Luteranizm miesza się tutaj z opowieściami o Atlantydzie i magicznym pierścieniu pozostawionym wśród wielu innych rzeczy przez Freytagów.

Dla mnie powieść jednak trochę zbyt duszna i zbyt treściwa. I chociaż ubrana w bogaty język i opleciona niezwykłymi historiami, to jednak za domem tęsknot tęsknić nie będę.  

Grzegorz Śmiałek