W Polaroidach z zagłady Paweł Paliński podjął się karkołomnego zadania. Wybrał rzadko spotykany i najtrudniejszy w moim odczuciu sposób narracji. Na pisanie w drugiej osobie decydują się raczej eksperymentatorzy i nawet tym najlepszym to nie zawsze dobrze wychodzi. Poza tym, trudniej przekonać czytelnika do tak specyficznej formy przekazu.
Pierwszy raz zetknęłam się z takim typem narracji w powieści Stan wstrzymania Charlesa Strossa i wtedy wydało mi się to wszystko udziwnione. Może jeszcze kiedyś powrócę, sprawdzę, ale póki co książkę odłożyłam na półkę i dałam sobie na wstrzymanie. Jeśli jesteście ciekawi, jak wybrnął z tego Paweł Paliński, to o tym poniżej.

Teresa Szulc lat sześćdziesiąt cztery. Idzie jej sześćdziesiąt pięć. Walczy z nieuniknionym. Rozmyśla o nieuniknionym. Bywa, że w chwilach słabości planuje nieuniknione. Jeśli odejście można zaplanować.
Więc rozmyśla, ucieka w świat wyobraźni, czasem karze się za te rozmyślania, zwłaszcza kiedy musi odesłać panikę i defetyzm. Nakazuje sobie spokój i opanowanie, jest słaba, głodna, wycieńczona, samotna i w jakiś sposób zdeterminowana.
Jej cel: przetrwanie. Czy może być lepsza motywacja? Czyż nie to się liczy?
To nie jest łatwe, zwłaszcza w świecie, w którym Teresa jest prawdopodobnie ostatnim człowiekiem. Każdego dnia toczy bitwę z sobą, a własne myśli to nie jedyny jej problem, są jeszcze Bierni.

Gdy zdarza mi się (na szczęście) sięgnąć po tak dobre pozycje, mam dylemat, jak to ładnie ująć, przedstawić najlepiej jak potrafię, że warto i podkreślić to grubą czcionką. Ostatnio takie zachwyty towarzyszyły mi przy lekturze Orbitowskiego, czy Chutnik, a teraz dołączył Paliński. Napisał jedną z tych książek, które z całą pewnością zrobiły na mnie wrażenie.

Całość recenzji na: http://szortal.com/node/6150

W Polaroidach z zagłady Paweł Paliński podjął się karkołomnego zadania. Wybrał rzadko spotykany i najtrudniejszy w moim odczuciu sposób narracji. Na pisanie w drugiej osobie decydują się raczej eksperymentatorzy i nawet tym najlepszym to nie zawsze dobrze wychodzi. Poza tym, trudniej przekonać czytelnika do tak specyficznej formy przekazu.
Pierwszy raz zetknęłam się z...