„Teraz nie miałem już broni.
Ale mi to nie przeszkadzało.
Pewnie myślicie sobie, że byłem głupi, że zostawiłem pistolet skoro nadal byliśmy z niebezpieczeństwie. Ale rzecz w tym, że człowiek przyzwyczaja się do niebezpieczeństwa. Ale nie da się przyzwyczaić do zabijania.
Chyba osiągnąłem już taki stan, że wolałbym umrzeć niż odebrać komuś życie.
Jeśli nadal myślicie, że to było z mojej strony nierozsądne, to spytam tak: czy na moim miejscu poszlibyście odzyskać tę broń?
Czy weszlibyście do zatęchłej, zakrwawionej dziury i wyciągnęli broń z ręki trupa?
Wątpię.”

Podróż z wieloma przeszkodami, aby przeżyć i szczęśliwe zakończenie dało złudne poczucie bezpieczeństwa. A co jeśli ona jednak żyje? Nie, to niemożliwe. Po tym wybuchu na pewno nikt nie przeżył. Chwila moment, czy to ona? Niemożliwe! Jest taka śliczna – taka moja. Przecież trzeba ją ratować! MY znaleźliśmy dla siebie spokojny kąt, a niektórzy nawet odnaleźli rodziny. Ona też musi mieć tą szansę. Trzeba jej pomóc i ją sprowadzić tutaj do nas - tu jest bezpiecznie.

Astrid w ciąży, zakochany w niej Dean, ojciec dziecka Jake i wielki bohater Niko ruszają, by odnaleźć Josie i sprowadzić ją do Kanady - do obozu dla uchodźców. Zbiega się to z wielką ucieczką Astrid, na której dziecku Amerykanie chcą robić eksperymenty. Czy będzie łatwo? Przeczytajcie książkę, wciągnie was naprawdę szybko.

Ostatni tom debiutanckiej trylogii Emmy Laybourne wziął mnie w swoje ramiona i mam nadzieję, że już nie puści. Jej opis bohaterów, zwykły, młodzieżowy język, smaczki romantyczne i podłoże psychologiczne wszystkich trzech książek nadały temu genialny powiew świeżości i czystości. Bez żadnej kopii czy usilnego wzorowania się na pisarzach, którzy są dłużej w branży. To właśnie lubię – własny styl i odwaga, ponieważ nie każdemu się udaje wprowadzić zmianę narracji w trakcie trwania serii. Takich lektur nam właśnie brakuje. Będę z niecierpliwością wyczekiwać kolejnych jej powieści.

„Teraz nie miałem już broni.
Ale mi to nie przeszkadzało.
Pewnie myślicie sobie, że byłem głupi, że zostawiłem pistolet skoro nadal byliśmy z niebezpieczeństwie. Ale rzecz w tym, że człowiek przyzwyczaja się do niebezpieczeństwa. Ale nie da się przyzwyczaić do zabijania.
Chyba osiągnąłem już taki stan, że wolałbym umrzeć niż odebrać komuś życie.
Jeśli nadal myślicie, że...