Przyznam, że biorąc tę książkę do ręki spodziewałam się czegoś w klimacie filmów Stanisława Barei, w końcu wszyscy znamy i uwielbiamy jego filmy oraz zawarty w nich absurdalny humor – tyle że oglądając filmy zapominamy, że często ten absurdalny humor to był jedyny sposób żeby przetrwać. Wzięłam więc czytnik do ręki, zaczęłam czytać „Absurdy” i… dostałam obuchem po głowie, bo ta książka wcale nie jest „barejowata”. Ta książka jest smutna i przytłaczająca.

Mamy okazję przeczytać o tak naprawdę smutnych realiach życia w Polsce powojennej – o junakach – czyli młodych ludziach zapędzanych do roboty (choć trafniej byłoby powiedzieć na roboty), młodych czyli często i gęsto nastolatkach jeszcze, którzy powinni siedzieć w szkolnej ławie a nie nosić cegły w imię Partii Wszechjedynej.
Może sobie przypomnieć o towarze deficytowym jakim był smutny , szorstki i szary papier toaletowy. Niektórym – zwłaszcza młodym, może się to wydawać dziwne. Jak mogło brakować papieru toaletowego? Ano mogło i brakowało. Sama to pamiętam.
Pal licho papier, ale że brakowało jedzenia… Że cukier był dobrem szeroko pożądanym, reglamentowanym, że mięso to nie dla mas, że tylko spod lady, że tylko dla wybranych.
I kolejki, ogonki, stanie nocami, zajmowanie miejsc… zmienianie się w kolejkach, bo przecież spać też trzeba było… To też pamiętam.

pełna recenzja na http://babski-magiel.pl/mybookcase
- zapraszam

Przyznam, że biorąc tę książkę do ręki spodziewałam się czegoś w klimacie filmów Stanisława Barei, w końcu wszyscy znamy i uwielbiamy jego filmy oraz zawarty w nich absurdalny humor – tyle że oglądając filmy zapominamy, że często ten absurdalny humor to był jedyny sposób żeby przetrwać. Wzięłam więc czytnik do ręki, zaczęłam czytać „Absurdy” i… dostałam obuchem po głowie,...