Zdaje się, że wszyscy słyszeli o tej powieści, większość ma ją nawet za sobą. O jej wyciskających łzy właściwościach czytałam w niejednej recenzji. Nic dziwnego, że moje oczekiwania były bardzo wysokie. Czy więc rzeczywiście jest aż taka dobra, jaka być się wydaje?

Zanim zaczęłam lekturę tej powieści, jedyną rzeczą, którą o niej wiedziałam, był temat przemocy w rodzinie. Jak dotąd chyba żaden autor czy autorka książek dla młodzieży nie podjął się poruszenia tego trudnego tematu, więc pani Donovan od razu zdobyła moje uznanie. Na szczęście autorka dobrze poradziła sobie z tym wyzwaniem i dobrze rozwinęła ten wątek, nie pozostawiając czytelnika z pytaniami na ustach.

Przez pierwszą połowę książki byłam szczerze zawiedziona. Akcja toczyła się do bólu stereotypowo i wszystko było do przewidzenia. Nowy w szkole, arogancki aczkolwiek przystojny (bo jakżeby inaczej), miłość od pierwszego wejrzenia, bla, bla, bla. Jednak im więcej czytałam, tym bardziej zaczynałam mieć wrażenie, że autorka dopiero się rozgrzewa - wydarzenia zaczynały zaskakiwać, a akcja nabierała tempa. Przewracałam strony coraz szybciej, aż nie zauważyłam, kiedy skończyłam.

Bohaterowie są chyba największym minusem tej książki. To dwuwymiarowe i przewidywalne charaktery. O głównej bohaterce wolę nie wspominać - jej idiotyczny sposób rozumowania stale działał mi na nerwy. A już w szczególności jej powód do ukrywania prawdy - wydawał się być wymyślony na siłę. Tak naprawdę wszystkie postaci, od Emmy i Evana, przez Sarę i Carol na George'u i Drew kończąc, były bardzo, ale to bardzo stereotypowe.

Przed lekturą "Powodu by oddychać", byłam przekonana, że nie raz zapłaczę przy jej czytaniu. A jednak się myliłam, bo ani razu nie byłam nawet wzruszona. Co prawda jedyną książką, która dotychczas poruszyła mnie do łez, było "Gwiazd naszych wina", ale i tak nie sądzę, że płacz był kiedykolwiek potrzebny. Mimo tego uważam, że autorka posiada zdolność manipulacji uczuciami. Śmiałam się tam, gdzie miałam się śmiać, wściekałam się tam, gdzie miałam się wściekać. Pisze też w taki sposób, że całą książkę przeczytałam jednym tchem (ha, ha, nieśmieszne).

Sama nie wiem co o tej powieści sądzić - z jednej strony była to całkiem dobra książka, a z drugiej oczekiwałam od niej znacznie więcej. Ale czegokolwiek bym tu nie napisała, jestem bardzo ciekawa kontynuacji i dalszych losów Emmy i Evana.

Zdaje się, że wszyscy słyszeli o tej powieści, większość ma ją nawet za sobą. O jej wyciskających łzy właściwościach czytałam w niejednej recenzji. Nic dziwnego, że moje oczekiwania były bardzo wysokie. Czy więc rzeczywiście jest aż taka dobra, jaka być się wydaje?

Zanim zaczęłam lekturę tej powieści, jedyną rzeczą, którą o niej wiedziałam, był temat przemocy w rodzinie....