"Zrobiłbym cos złego", to książka niebanalna i wbrew pozorom głęboka. Zabrała mnie w lata mojej młodości, też słuchałam bardziej Nirvany i naćpanych dredziarzy (co zresztą czynię nadal) niż Scootera, 2Unlimited i Coco Jumbo, też piło się piwo w krzakach i kurzyło pokątnie. W 1997 nie siedziałam już pod balkonami, nie włóczyłam po torach i nie łaziłam po placach budowy, ale robiłam to wcześniej, bo jestem trochę starsza od bohaterów książki.
Pan Michał pisze tak dobrze, że nawet gdyby opisywał ceremonię poświęcenia Świątyni Opatrzności i tak czytałabym to z wypiekami na twarzy.
Pozwolę sobie zacytować fragment jednej z opinii na LC, bo ktoś ładnie ubrał w słowa moje myśli, jest to opinia Dawida vel czysciecmorrisona:
"Michał Jan Chmielewski. Facet, z którym czuję nieokreśloną, emocjonalną więź. Człowiek, który maluje słowem obrazy tak wyraźne jakby to były zdjęcia. Magik pióra, który czaruje tak rzeczywiste pejzaże, że momentami migawki które widzimy z okna własnego domu, wydają się być bardziej wyimaginowane. I robi to wszystko tak brutalnie, że drzwi naszej emocjonalnej odporności wypieprza nie z zawiasami ale wypadają one razem z framugami."
Koniec cytatu.
I mam tylko jedno wielkie, ale zasadnicze zastrzeżenie do autora, a mianowicie, dlaczego tak mało pisze? Chcemy więcej!

"Zrobiłbym cos złego", to książka niebanalna i wbrew pozorom głęboka. Zabrała mnie w lata mojej młodości, też słuchałam bardziej Nirvany i naćpanych dredziarzy (co zresztą czynię nadal) niż Scootera, 2Unlimited i Coco Jumbo, też piło się piwo w krzakach i kurzyło pokątnie. W 1997 nie siedziałam już pod balkonami, nie włóczyłam po torach i nie łaziłam po placach budowy, ale...