Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor w tomiku ‘’Miłość, miasto, mrok’’ zabiera czytelnika w wędrówkę. Wędrówkę trudną. Wędrówkę przez duszne, tętniące rytem spraw codziennych miasto (miasta). Miasto ludzi zmęczonych, zagubionych, smutnych, złamanych. Miasto wypełnione mrokiem. Po cóż wędrujemy? Wędrujemy w poszukiwaniu tego co najważniejsze- miłości. Poza miłością poszukujemy sensu, swojego miejsca,brzemienia starych, niesłusznie skreślonych prawd, szczęścia. Cóż znajdujemy? Biedę, złamanych życiem ludzi, grzechy, przeterminowane sny o potędze, gnijące marzenia, odblaski uczuć które nie przetrwały, szarość, pustkę… Kim jest bohater tomiku? Czy są nim tytułowe miłość, miasto, mrok? Moim zdaniem bohaterem tomiku jest współczesny człowiek, który urodził się co najmniej o wiek za późno. Człowiek, który na swoje nieszczęście jest zbyt wrażliwy jak na czasy, w których przyszło mu żyć. Człowiek wierzący w słowa które wypowiada, a żyjący w świecie, gdy żadne słowa nie mają jakichkolwiek znaczeń. Człowiek tęskniący za wzajemną miłością, która przetrwa dłużej niż pierwszy kryzys, który ją spotka. Lektura tomiku jest smutną lekturą. Smutną, bo prawdziwą. Dlatego gorąco ją polecam, bo tylko prawdziwe książki są dobre. Polecam ją także tym, którzy aż tak wrażliwi nie są po to, by spojrzeli na życie innymi oczyma, a także wrażliwcom, którzy nadziei tu nie znajdą, ale dowiedzą się, że jest ktoś, kto czuje podobnie jak oni. Polecam go także wszystkim tym, którzy chcą spotkać się z poezją, do której będą wracać i która z nimi zostanie na dłużej. Poezją do przemyśleń. Moim ulubionym wierszem jest ‘’Ostatni taki dzień”, w którym znajduję odprysk własnej historii, próbując ‘’złapać w ramiona ten ostatni wiew!’’.