Powieść wywołuje ambiwalentne odczucia, z jednej strony można docenić wnikliwość obserwacji charakterologicznych i głębię poszczególnych postaci (ale nie wszystkich), stopniowe odsłanianie przed czytelnikiem coraz głębszych aspektów historii i osobowości bohaterów (Zarza, Urbano) czy też to, że historia zwyczajnie wciąga, z drugiej strony razi manieryzm nachalnej symboliki ("Rycerz róży i te alternatywne zakończenia), nieudana próba odwzorowania klasycznej greckiej tragedii (zasada trzech jedności), skutkująca m.in. kiepską fabułą, polegającą na bezzasadnym miotaniu się głównej bohaterki w ciągu jednej doby po różnych miejscach, tylko po to, by móc skonfrontować jej teraźniejsze ja z poprzednim patologicznym życiem. Razi już samo zawiązanie całej tej żenującej akcji, poprzez wątek miłosny jak z tureckiego "Klanu", a skończywszy na zakończeniu typu "nikt nie spodziewał się hiszpańskiej inkwizycji". I nie wiem, ale mam wrażenie, że wbrew intencjom autorki bohaterka nie ulega pod koniec takiej wewnętrznej przemianie, jak by autorka zechciała, Zarza wydaje mi się tak samo przegrana, jak wówczas gdy sprzedała własnego brata dla działki koksu. Nie sposób w żaden sposób sympatyzować z takim ludzkim odpadem, i co z tego że żałuje, skoro zło się dokonało.
No właśnie, ale powieść dobrze się czyta, dużo się dzieje, autorka stopniuje napięcie i środki stylistyczne, warsztat niezły, szkoda że pretekstowa fabuła psuje wrażenia.

Powieść wywołuje ambiwalentne odczucia, z jednej strony można docenić wnikliwość obserwacji charakterologicznych i głębię poszczególnych postaci (ale nie wszystkich), stopniowe odsłanianie przed czytelnikiem coraz głębszych aspektów historii i osobowości bohaterów (Zarza, Urbano) czy też to, że historia zwyczajnie wciąga, z drugiej strony razi manieryzm nachalnej symboliki...