Ona, Poppy Lawson, siedemnastoletnia dziewczyna, notorycznie nadużywająca mascary, która nie jest "tą typową nastolatką" (jak o sobie mówi), czyli nie wierzy w miłość i uważa, że mężczyźni wcale nie są jej potrzebni do szczęścia - pewnego dnia poznaje niegrzecznego gitarzystę - no i z miejsca trafia ją strzała amora, ale tak, że aż mdleje. Dosłownie. A jakże. Noe, gorący i oczywiście mega tajemniczy gitarzysta niejakich "Nerwobóli" (nazwa zespołu, sic!) rwący laski na swój buntowniczy look i kasę starych, z miejsca zmienia życie Poppy o 180 stopni postanawiając przy okazji okazać gest i porzucić barwny żywot chama i dziwkarza, no bo Poppy jest oczywiście tak wyjątkowa, tak piękna i tak powalająco wspaniała, że aż wstrząsa całym poukładanym światem Noego, notabene systematycznie korzystającego z pomocy psychologa (zresztą podobnie jak Poppy). Czyli historia jest prosta, tak? A jednak nie! Ich miłość i słodka sielanka prawdopodobnie doprowadzi do zagłady świata wywołując przy okazji serię kataklizmów naturalnych i zwracając uwagę... Kogo? FBI! Śmiać się czy płakać? "Przeznaczeni" są po pierwsze: banalni, a po drugie: kompletnie nielogiczni. Ta książka to bzdurna historia, beznadziejne postaci i niekończące się pasmo niezrozumiałych rozwiązań!

Wszystkie bohaterki tych współczesnych pseudoromansideł dla Młodych Dorosłych są jak odbite z jednego wzorca: zaprzysiężone dziewice i życiowe sieroty zagubione w świecie imprez i depresji, którym palma odbija na widok "seksownych i tajemniczych buntowników" z problemami psychicznymi. Oczywiście są książki lepsze, chociażby J. Lynn, która ratuje się humorem, ale są też gorsze i tak oto tutaj mamy "Przeznaczonych", czyli debiut literacki pisarki i dziennikarki Holly Bourne, która na co dzień (uwaga) pomaga młodzieży radzić sobie z problemami natury emocjonalnej... Może dlatego te wszystkie dramy Noego i Poppy dostarczają świetnej rozrywki? Poza tym, przez większą część książki, okropnie wieje nudą. Sytuacji nie ratuje nawet podkoloryzowany spisek (szczerze mówiąc liczyłam tutaj na jakiś element pozaziemski, a nie zwykłe FBI!). Ale dość. Basta. Grupą docelową tej powieści jest rzecz jasna młodzież, jednak język, jakim posługują się bohaterowie powieści, momentami zdaje się być zbyt przesadzony, i uważam, że zawiodło tłumaczenie, no bo: Nerwobóle, albo Kucyki, jako grupy rockowe? Czy "Ulewa" jako imię? No sami powiedzcie!

Zdaję sobie sprawę, że książka spodoba się pewnie wielu nastolatkom, może nawet gdybym sama była ciut młodsza zareagowałabym inaczej, ale jest jak jest. Nie kupuję tej historii, nie przemawiają do mnie bohaterzy ani tym bardziej fabuła. Na plus zasługuje zakończenie, które swoją nieschematycznością ratuje w moich oczach tę powieść, no i fenomenalna okładka. Pod każdym innym względem - jest słabo.

RECENZJE AMI.
http://recenzjeami.blogspot.com/2015/02/przeznaczeni-holly-bourne.html

Ona, Poppy Lawson, siedemnastoletnia dziewczyna, notorycznie nadużywająca mascary, która nie jest "tą typową nastolatką" (jak o sobie mówi), czyli nie wierzy w miłość i uważa, że mężczyźni wcale nie są jej potrzebni do szczęścia - pewnego dnia poznaje niegrzecznego gitarzystę - no i z miejsca trafia ją strzała amora, ale tak, że aż mdleje. Dosłownie. A jakże. Noe, gorący i...