"Podziwiam (...) u Autorki to swobodne "przechadzanie się" między płótnami mistrzów malarstwa epoki, tak Rosjan, jak i pozostałych Europejczyków (...) i dostrzeganie ich powinowactw z mistrzami pióra oraz godną pozazdroszczenia swobodę odwołań do myślicieli, reżyserów teatralnych (Meyerhold),psychologów (Freud i Jung),architektów nawet, współtwórców klimatu epoki (...). Świetne jest (...) sugestywne akcentowanie "znakowości" barw, kolorów, symboli, flory, fauny. Książka dzięki temu pulsuje, "żyje" całą epoką, albowiem modernizm był maksymalnym otwarciem na wszelkie impulsy intelektualne tudzież fluidy i nastroje swego czasu, najbardziej (...) kosmopolitycznym z dotychczasowych fenomenem kulturowym. Autorka świetnie "łowi" (podsłuchuje) wszelkie - nie tak przecież oczywiste - paralele między różnymi zjawiskami, symbiozy, ambiwalencje tej maksymalnie rozedrganej, może nawet rozhisteryzowanej epoki. Bardzo w tym kontekście znamienne dla Czytelnika będzie błyskotliwe stwierdzenie o symetrii zjawisk, czyli o tym, iż symboliści budują "antymodel akutalnej rzeczywistości". Sądzę, iż w miarę upływu czasu coraz bardziej oczywistym okazuje się fakt, iż literatura modernizmu rosyjskiego była jeśli nie "ostrzeżeniem", to z pewnością memento, czy wręcz zapowiedzią zbliżającej się apokalipsy (...)" (Z recenzji prof. Józefa Smagi)