„Szklany klosz” to dojrzały intelektualnie monolog młodej kobiety, ukazujący pełną wrażliwości i doświadczeń życiowych rzeczywistość bohaterki – Esther Greenwood. Jest to także obraz młodych ludzi, którzy nie zawsze potrafią podołać nadmiarowi stresów i wynaturzeń współczesnej cywilizacji. I choć książka napisana została w latach 60' XX wieku, to jej wyraz aktualny jest również dziś.

Sylvia Plath, pisząc tę powieść autobiograficzną, prostym stylem, bogactwem przeżyć oraz paletą smutku i obojętności, zmusza czytelnika do współodczuwania. I choć całość dzieła głównie traktuje o chorobie psychicznej – zanurzaniu się w niej niczym w odmętach rzeki, myślę, że każdy dojrzały czytelnik odnajdzie coś dla siebie w tej powieści.

Każdy z nas ma swoistą wrażliwość. Wszyscy trzymamy w swoich rękach szklany klosz i tylko od siły psychofizycznej zależy w jakim położeniu się on znajdzie. Czy damy radę utrzymać go przez całe życie w miarę wysoko, czy będziemy opuszczać go coraz niżej. Pomimo że ze szkła, on nigdy nie pęknie. Musimy znaleźć równowagę, by nadwrażliwość nie okazała się biletem w jedną stronę.

Nad tą powieścią nie można przejść obojętnie. Jestem pewna, że Sylvia Plath w jakiś sposób w każdym z nas odciśnie ślad.

„Szklany klosz” to dojrzały intelektualnie monolog młodej kobiety, ukazujący pełną wrażliwości i doświadczeń życiowych rzeczywistość bohaterki – Esther Greenwood. Jest to także obraz młodych ludzi, którzy nie zawsze potrafią podołać nadmiarowi stresów i wynaturzeń współczesnej cywilizacji. I choć książka napisana została w latach 60' XX wieku, to jej wyraz aktualny jest...