Szklany klosz

Świetna książka, o kobiecości, życiu, i w pewnym sensie dorastaniu, zrozumieniu i akceptacji. Daje ogromne powody do rozmyślań nad książką i sensem życia. To konkretne wydaje jest przepiękne i ma ilustracje dodające głębi powieści

Świetna książka, o kobiecości, życiu, i w pewnym sensie dorastaniu, zrozumieniu i akceptacji. Daje ogromne powody do rozmyślań nad książką i sensem życia. To konkretne wydaje jest przepiękne i ma ilustracje dodające głębi powieści

niezwykle gleboki, jak i komfortowy utwor

niezwykle gleboki, jak i komfortowy utwor

Mam wrażenie, że dawno nie czytałam tak bliskiego życiu opisu tych kruchości młodego ducha. Bardzo smutna, ale piękna lektura

Mam wrażenie, że dawno nie czytałam tak bliskiego życiu opisu tych kruchości młodego ducha. Bardzo smutna, ale piękna lektura

Na początku lekko przynudzała, ale jednak jest coś w tej książce, co przyciąga do dalszego czytania i powiem wprost - zdecydowanie było warto, od drugiej połowy już byłem bardzo wciągnięty

Na początku lekko przynudzała, ale jednak jest coś w tej książce, co przyciąga do dalszego czytania i powiem wprost - zdecydowanie było warto, od drugiej połowy już byłem bardzo wciągnięty

Powiem tak w gruncie rzeczy ciężko tą książkę ocenić niegatywnie, jest dobrze napisana, jest dramatyczna i poruszająca, ale oceniając ją powinniśmy nie tylko skupić się na fabule ale również na historii Sylvi, oraz opiece psychiatrycznej w latach 60. Według mnie Esther (główna bohaterka) przedstawia w pewnym sensie Sylvie, która może tą książka chciała przekazać że "coś jest ze mną nie tak"🤷‍♀️. Bez względu na wszystko na pewno warto przeczytać i bardzo polecam❤️🫶🏻. Chętnie sięgnę po kolejne jej książki💛

Powiem tak w gruncie rzeczy ciężko tą książkę ocenić niegatywnie, jest dobrze napisana, jest dramatyczna i poruszająca, ale oceniając ją powinniśmy nie tylko skupić się na fabule ale również na historii Sylvi, oraz opiece psychiatrycznej w latach 60. Według mnie Esther (główna bohaterka) przedstawia w pewnym sensie Sylvie, która może tą książka chciała przekazać że...

Nie ma żadnego opisu tej książki, w którym nie wspomnianoby choć jednym zdaniem o samobójstwie autorki. Status kultowości i klasyki nadała książce tragiczna śmierć Sylvii Plath, bez niej "Szklany klosz" nie byłby niczym więcej jak tylko sztambuchem pensjonarki.
Wielkia szkoda, że ta nieszczęśliwa kobieta, jaką była Sylvia Plath, nie mogła doświadczyć światego sukcesu swojej powieści, że nie doświadczyła sławy pisarki, o jakiej tak bardzo marzyła - to może uczyniłoby ją szczęśliwszą i zapobiegło tragicznemu końcowi.
No ale wtedy książka przecież nie stałaby się kultowa i nie sprzedawa tak dobrze.

Nie ma żadnego opisu tej książki, w którym nie wspomnianoby choć jednym zdaniem o samobójstwie autorki. Status kultowości i klasyki nadała książce tragiczna śmierć Sylvii Plath, bez niej "Szklany klosz" nie byłby niczym więcej jak tylko sztambuchem pensjonarki.
Wielkia szkoda, że ta nieszczęśliwa kobieta, jaką była Sylvia Plath, nie mogła doświadczyć światego sukcesu...

Jedna z bardziej przygnębiających książek, jakie miałem okazję przeczytać. Jeśli mocno zwiążemy ją ze smutnym końcem jej autorki, to nie daje czytelnikowi właściwie żadnej nadziei, czego nie można przecież powiedzieć o wielu innych nihilistycznych, dekadenckich czy egzystencjalnych utworach (nie spodziewałem się, że ,,Mdłości” Sartre’a okażą się w porównaniu tak optymistyczne!). W teorii rozumiem, o co chodziło. O realistyczne, sugestywne ukazanie problemów psychicznych pewnej młodej kobiety. Ale w mojej głowie wciąż tkwi nierozwiązana wątpliwość: której kobiety? Esther Greenwood czy Sylvii Plath?
Pewnym, choć nie jedynym, kluczem do zrozumienia powieści wydaje się jej autobiograficzność. Czuć, że autorka przelewała na papier własne bolączki i doświadczenia, które wielokrotnie rezonują z czytelnikiem. Niemniej ta emocjonalność czyni książkę bliższą dziennika aniżeli pełnoprawnej powieści: brakuje popisu kunsztem literackim, przemyślanym prowadzeniem fabuły, zapadającymi w pamięć bohaterami. To raczej zbiór intensywnych przeżyć, spersonalizowany obraz słusznie minionej epoki. Mamy do czynienia z urywkami życia, scenami skupiającymi się na różnych kwestiach. Kontekst nowojorskiego showbiznesu, postawy młodych dziewcząt wobec otaczającej je rzeczywistości, amerykański nacisk na wykształcenie i zarabianie, pojedyncze interakcje z enigmatycznie opisanym chłopakiem i związane z nim kwestie damsko-męskie, ponure opisy niemożności odnalezienia w tym wszystkim własnego powołania i w końcu nagłe załamanie oraz związana z nim nieudolna rehabilitacja. Ktoś mógłby powiedzieć, że przekonujący opis depresji czy zaburzeń psychicznych może wystąpić tylko w takiej impulsywnej, wyrywkowej, pozbawionej maniery formie. Coś w tym pewnie jest, ale czy postać Esther przekonała mnie do siebie, udało mi się z nią skutecznie utożsamić? Nie, ponieważ środki, którymi posługuje się autorka, uczyniły z niej kobietę trudną do oceny. Jej choroba została opisana przez pryzmat pojedynczych zdarzeń oraz okoliczności i ten opis nie układa się w stopniowo pogłębiające się studium obłędu. Owszem, możemy zrozumieć, że w danej sytuacji Esther obawia się o swoją przyszłość, a w innej zmaga się z własnymi traumami rodzinnymi, ale to wszystko jest wyjątkowo chaotyczne. Koniec końców miałem wrażenie, że to nie opowieść o tragicznym losie osoby zaburzonej, ale raczej przedstawienie trudów zwyczajnej młodości. Okresu życia, w którym przykładamy do pojedynczych doświadczeń stanowczo zbyt dużo wagi, nadwyrężając swoje nerwy. Szklany klosz w mojej interpretacji byłby nie opisywanym przez psychologów ,,czarnym psem’’, ale raczej dziecięcym, bezpiecznym kokonem, który opuszcza bohaterka. Symptomatyczne, że wywodzi się z przyjaznego środowiska klasy średniej, ma nadopiekuńczą wręcz matkę, przyjaciółki, grono znajomych. To wszystko dziś wydaje się nad wyraz aktualne. Współcześnie to często właśnie osoby wychowane ,,pod kloszem’’ mają problem z dorastaniem i samodzielnością. Długo tkwią w dziedzinie doświadczeń dających poczucie bezpieczeństwa, a kiedy nadchodzi pora na opuszczenie rodzinnego gniazda, kosztuje ich to wiele goryczy. Zauważmy, że istotnym krokiem na drodze do choćby połowicznego uzdrowienia Esther wydaje się jakże symboliczna utrata dziewictwa. W tym kontekście moglibyśmy także poddać analizie pobieżnie nakreśloną postać Joan, która wydaje się personifikować tą grzeczną, nadwrażliwą Esther. Tyle że moja interpretacja w duchu coming-of-age gryzie się trochę z wybudowaną dookoła autorki mroczną mitologią. Pani Plath zmagała się z depresją nie tylko w czasach nastoletnich, ale również o wiele później, ba, nie pomogło nawet założenie rodziny i posiadanie potomstwa. Według mnie jednak tych kwestii z jej książką wiązać się nie powinno. ,,Szklany klosz’’ to przede wszystkim portret młodej osoby, która musi się zdefiniować. I mimo że pozornie wszyscy dookoła chcą jej w tym pomóc, ostatecznie to ona musi wziąć całkowitą odpowiedzialność za swoje życie. To trudne, szczególnie w czasach wysokich oczekiwań społecznych, szowinizmu, parcia na osobisty sukces, niedostatecznej troski nad zdrowiem psychicznym. Ale moim zdaniem wykonalne, czemu zresztą książka nie wydaje się zaprzeczać. I tego się trzymajmy.

Jedna z bardziej przygnębiających książek, jakie miałem okazję przeczytać. Jeśli mocno zwiążemy ją ze smutnym końcem jej autorki, to nie daje czytelnikowi właściwie żadnej nadziei, czego nie można przecież powiedzieć o wielu innych nihilistycznych, dekadenckich czy egzystencjalnych utworach (nie spodziewałem się, że ,,Mdłości” Sartre’a okażą się w porównaniu tak...

Historia Esther, młodej dziewczyny, która ma wszystko, żeby osiągnąć sukces, a mimo to, odechciewa jej się żyć. Tak, jest to opowieść o depresji, ale nie tylko. Jest to również powieść o tym momencie w życiu, kiedy trzeba pożegnać dzieciństwo i zacząć podejmować własne decyzje, dokonywać wyborów i samodzielnie konfrontować się ze światem. Niejedna osoba zapragnęła w tym czasie ucieczki.
Ksiażka w ciekawy sposób przedstawia kobiecą perspektywę, doświadczenia, lęki. I mimo, że akcja rozgrywa się w latach 50 w Nowym Joku, wiele z przemyśleń bohaterki będzie bliskich współczesnym kobietom.

Historia Esther, młodej dziewczyny, która ma wszystko, żeby osiągnąć sukces, a mimo to, odechciewa jej się żyć. Tak, jest to opowieść o depresji, ale nie tylko. Jest to również powieść o tym momencie w życiu, kiedy trzeba pożegnać dzieciństwo i zacząć podejmować własne decyzje, dokonywać wyborów i samodzielnie konfrontować się ze światem. Niejedna osoba zapragnęła w tym...

Obowiązkowa

Obowiązkowa

Ogólne refleksje są super, historia może mnie jakoś bardzo nie porwała ale mimo to jest to książka warta przeczytania

Ogólne refleksje są super, historia może mnie jakoś bardzo nie porwała ale mimo to jest to książka warta przeczytania