„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet nie są naszym celem, niech się nimi zajmują inni. Politycy. Policja. My weźmiemy się za tych, którzy kobietami gardzą”.

Wydane w 2012 roku w Norwegii „Wiedźmy”, to opowieść co najmniej zaskakująca.
Cztery panie mniej więcej w tym samym wieku – trochę przed czterdziestką,
trochę po - spotykają się na wieczorowym kursie łaciny.
Każda z nich jest jakoś w życiu urządzona, nawet odnoszą sukcesy, należą do klasy średniej,
pracują, dobrze sobie radzą zawodowo. Gorzej w życiu osobistym
– wszystkie mają przykre, a nawet bardzo przykre doświadczenia z mężczyznami.
Tylko jedna z nich deklaruje, że jest szczęśliwa.
Pozostałe są samotne, niezależnie od tego czy pozostają w związkach czy nie.

Najbardziej irytujący jest dla tych kobiet fakt, że w zawłaszczonym przez mężczyzn świecie nieustannie ktoś próbuje pokazywać kobietom, gdzie jest ich miejsce, że czują się niedoceniane, traktowane protekcjonalnie, że doznają mobbingu.

Bratnie dusze o podobnych doświadczeniach i podobnym odbiorze świata.
Wszystkie mają od dawna przekonanie, że trzeba coś zrobić i robią. Każda zgłasza swojego kandydata, który jej się najbardziej dał we znaki i sięgają po broń znacznie skuteczniejszą – ich celem jest przede wszystkim ośmieszanie, a czasem, kiedy trzeba, także postraszenie. Nadszedł czas zemsty...

Helene Uri jest inteligentną obserwatorką obu płci, stosunków panujących w firmach, na uniwersytetach oraz po prostu współczesnych stosunków społecznych. Ma spory dystans do swoich bohaterek, ale nie brak jej przenikliwości ani poczucia humoru i ma też prawdziwie skandynawski dar opowiadania.