Po doskonałym "Życiu przestępczym w przedwojennej Polsce" obiecałam sobie, że muszę sięgnąć po "Nikczemne historie" tej samej autorki. Oczywiście skusiła mnie podobna - jak mi się wydawało - tematyka przestępczego światka w okresie międzywojennym i mimo że opowiadania nie do końca traktują o grandesach, kasiarzach i brylantach, z umiarkowanym zainteresowaniem przeczytałam cały zbiór.

Przede wszystkim należy oddać autorce, że pióro ma bardzo sprawne, że to po prostu kawałek porządnej prozy jest. Bez pretensji do wielkiej literatury, ale za to dostarczający dość przyzwoitej rozrywki - no, a przynajmniej nie budzi ochoty, żeby trzasnąć książką o ścianę, co w wypadku rozrywkowej literatury nie zawsze jest regułą.
Trzeba też przyznać, że sam pomysł "Nikczemnych historii" jest niebanalny i dość zaskakujący. W "Nikczemnych historiach" tytułowa nikczemność, zło nie są związane z rabunkami, zabójstwami i łamaniem prawa jako takiego - to zbrodnia, kradzież czy spisek są jedynie wynikiem, prostą konsekwencją tego zła, które czai się w człowieku, nikczemności wyzwolonej myślą, uczuciem i słowem, które sprawiają, że nawet czyn pozornie dobry w rzeczywistości okazuje się kardynalną podłością.
Byłam oszołomiona tym, jak autorka ukazuje drugie oblicze swoich bohaterów, jak konfrontuje ich ze złem, jak w wyniku zetknięcia ze swoją nikczemnością zdają się tracić tożsamość, zamieniać się w innych ludzi, jak tracą samych siebie; oszołomiona tym, jak ukazuje drugie dno każdej decyzji i każdego czynu ("Gończe psy miłości" to chyba najlepsze opowiadanie całego zbioru).

I to jest również powód, dla którego książka Piątkowskiej obudziła we mnie głęboki niesmak w myśl zasady, że wielkie zło może budzić grozę lub podziw, może fascynować i przerażać, ale małe grzeszki, nikczemności (jakie doskonale trafne określenie), drobne świństewka, chociaż w skutkach niejednokrotnie poważniejsze, budzić mogą tylko niechęć i obrzydzenie.
Zamknęłam "Nikczemne historie" i zastanowiłam się, czy Wilde miał rację, kiedy dowodził, że nie ma książek moralnych i niemoralnych, są tylko książki dobre i złe.

(Przy okazji, dla zainteresowanych - bardzo podobną książką jest "Cnym rozkoszom" Johna Lanchestera).

Po doskonałym "Życiu przestępczym w przedwojennej Polsce" obiecałam sobie, że muszę sięgnąć po "Nikczemne historie" tej samej autorki. Oczywiście skusiła mnie podobna - jak mi się wydawało - tematyka przestępczego światka w okresie międzywojennym i mimo że opowiadania nie do końca traktują o grandesach, kasiarzach i brylantach, z umiarkowanym zainteresowaniem przeczytałam...