Książka S. Żeromskiego "Ludzie bezdomni" ukazała się w roku 1899. Perspektywa czasowa jest istotnym czynnikiem przy podjęciu próby oceny dzieła. I cóż widzimy w jej głębi? Wszystkie linie na tym obrazie zbiegają się w punkcie ujęcia świata w możliwe do przetrawienia opisy. A po co człowiek opisuje świat? By go zrozumieć. Może go nienawidzić, może się z nim nie zgadzać, ale nigdy nie zaniecha opisywania zjawisk.

Trudnym czasom industrializacji, w których istota ludzka sprowadzona jest do roli trybiku, Żeromski przeciwstawia pracę u podstaw w osobie doktora Judyma. Taka konstrukcja powieści jest dla mnie próbą wskazania jednej z możliwych dróg poprawy bytu jednostki i/lub całej społeczności, jest - mimo wszystko - cichym szeptem nadziei w sytuacji na pozór beznadziejnej, w której wszystko wydaje się stracone. Żeromski daje wyraz biedzie, w szczególności tej intelektualnej, podziałom i relacjom społecznym, w jakie zostaje zaangażowany główny bohater.

Książka S. Żeromskiego "Ludzie bezdomni" ukazała się w roku 1899. Perspektywa czasowa jest istotnym czynnikiem przy podjęciu próby oceny dzieła. I cóż widzimy w jej głębi? Wszystkie linie na tym obrazie zbiegają się w punkcie ujęcia świata w możliwe do przetrawienia opisy. A po co człowiek opisuje świat? By go zrozumieć. Może go nienawidzić, może się z nim nie zgadzać, ale...