"Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas".

Tradycyjne papierowe książki kocham. Od niedawna bardzo lubię też ebooki. Czyta je się szybciej, są lżejsze. Oczywiście, jeśli któryś skradnie moje serce, wersja papierowa po pewnym czasie staje na półce. Natomiast audiobooki zaczynam lubić, ale do wielkiej sympatii daleko i nie wiem, czy to w ogóle będzie kiedyś wielka sympatia? Owszem, świetna forma, gdy trzeba umilić sobie zajęcia domowe, choć moje ukochane kapele, których zawsze wówczas słuchałam, tracą na tym;)
Tak więc w ramach oswajania się z dźwiękową formą książki, sięgnęłam po Muminki. Mam do nich duży sentyment, moja Mama jest ich wielbicielką, do dziś zbiera różne gadżety, związane tym stworkami/trollami. A że ja nie lubię lata, a kocham jesień, to w lecie najlepszym audiobookiem okazała się właśnie "Dolina Muminków listopadzie".
Książkę czyta Krzysztof Kowalewski, klasa sama w sobie, więc z pewnością umiliło mi to jej odbiór.

"Dolina Muminków w listopadzie" to część, w której Muminków... brak. Właśnie do tej doliny, podczas jesiennego, wietrznego i deszczowego listopada, postanawiają wybrać się bohaterowie tej części: Homek Toft, Filifionka, Paszczak, Mimbla, Wuj Truj i Włóczykij. Każdy przybywa do domu Muminków z innego powodu, każdemu coś ciąży na duszy. Wszyscy spotykają się i wspominają właścicieli domostwa.
I choć z pozoru ta seria jest przeznaczona dla dzieci, to jednak odbiór osoby dorosłej jest zupełnie inny, głębszy. Bo trzeba przyznać, że Tove Jansson zawarła w swojej historii o sympatycznych trollach, a zwłaszcza w tej części, sporo ważnych prawd, wartości i przede wszystkim rozważań natury psychologicznej, których mali odbiorcy jeszcze nie przyswoją w pełni.

Jesienna, melancholijna opowieść, tym razem nie o Muminkach i tym razem nie dla dzieci. Filozoficzna i mądra, mówiąca o tym, co ciąży na sercach bohaterów, jakie targają nimi rozterki, jakie samotności i smutki. Historia o przemijaniu, nie tylko w przyrodzie, ale i w nas samych. Naprawdę pięknie napisana książka, cała seria zaś to uniwersalna i ponadczasowa opowieść dla dużych i małych odbiorców.

"Odszedł, widać jesień się zbliża..."

"Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas".

Tradycyjne papierowe książki kocham. Od niedawna bardzo lubię też ebooki. Czyta je się szybciej, są lżejsze. Oczywiście, jeśli któryś skradnie moje...