"Unikałam przyjętego w książkach historycznych akademickiego wysławiania się. Książka jest napisana prostym, nieco gawędziarskim językiem z częstym zwrotem do czytelnika, którego jakby wzywam do zaakceptowania mojej tezy".

Teraz ja zwrócę się do autorki, pragnąc aby zaakceptowała moją tezę: Pani Watała, do garów! Niech pani już nic więcej nie pisze, bo nie rozumie pani podstawowego znaczenia funkcji gawędziarza. Tu nie chodzi o to aby wybebeszyć się z jakiś swoich uczuć do danej postaci tylko o przedstawienie rzetelnych informacji, ponieważ Czytelnik kupując pani "książkę" myślał, że będzie miał do czynienia z literaturą faktu.
Pomijam już fakt, że język autorki jest gnuśny, wulgarny, nieodpowiedni jednym słowem. Na to można przymknąć oko, zważywszy, że Watała przyjęła za punkt wyjścia "opowieść gawędziarską". Jestem jeszcze w stanie jakoś przeboleć, że te opowieści są zwyczajnie pomieszane, raz jest wzmianka o starożytności, zaraz potem historyjka z XVIII w, chronologia leży i kwiczy chciałoby się rzec, a jaki byłby problem po kolei wszystko poukładać?
Nawet dzieci w szkole, na lekcji historii uczą się w porządku chronologicznym, ponieważ to jest logiczne!
Nie zaakceptuję jednak faktu, że pewne informację są po prostu nieprawdziwe. Mam wrażenie, że autorka sobie coś dopowiedziała, w głowie i potem przeniosła to na papier, uznając że będzie to hit.
Kilka historii, które opisała poznałam już wcześniej, inne dopiero podczas lektury "Zboczeńców" i chętnie wertowałam Internet w poszukiwaniu dodatkowych informacji, które nie zawsze pokrywały się z opisem Elwiry Watały.
Jak choćby pierwszy z brzegu przykład madame du Barry, Watała pisze, że jej ojcem był Filip Orleański a już sama Wikipedia pozwala udowodnić że tak nie jest. Jest to przykład tylko jeden z wielu, bardzo wielu.

Sądziłam, że wiele zagadnień, które Watała tu porusza czyli pedofilia, kazirodztwo, nekrofilia będą potraktowane bardziej naukowo, natomiast autorka nic sobie z tego nie robi i dalej brnie w swoim "gawędziarstwie".
Nie poleciłabym tej książki. Nic nie straciłabym gdybym po nią nie sięgnęła, przeciwnie oszczędziłabym sobie niesmaku, który po niej pozostał.

"Unikałam przyjętego w książkach historycznych akademickiego wysławiania się. Książka jest napisana prostym, nieco gawędziarskim językiem z częstym zwrotem do czytelnika, którego jakby wzywam do zaakceptowania mojej tezy".

Teraz ja zwrócę się do autorki, pragnąc aby zaakceptowała moją tezę: Pani Watała, do garów! Niech pani już nic więcej nie pisze, bo nie rozumie pani...