"NIECH SIĘ ROZPĘTA BURZA" to książka trudna w odbiorze, ale zarazem magnetyczna, wciągająca. Przenosi czytelnika w zupełnie inny świat, do Finlandii lat 30-tych, czasów trudnych przemian dla tego kraju, czasów odnowy i odrodzenia. Jest to niespieszna opowieść o zimnym, wiele miesięcy w roku skutym lodem kraju, który jest domem dla ludzi targanych gorącą namiętnością, honorowych, głęboko przeżywających całe spektrum rozmaitych uczuć.

Narracja w książce toczy się w dwóch planach czasowych i prowadzona jest przez różnych narratorów. W części współczesnej narratorką jest Iiris, dziennikarka z Helsinek zatrudniona w czasopiśmie naukowym, która – roztrzęsiona zdradą męża – udaje się do Olkikumpu, skąd pochodzi jej ojciec, aby napisać reportaż o składowaniu odpadów radioaktywnych w dawnej kopalni miedzi. W drugim planie czasowym akcja toczy się w Olkikumpu w latach trzydziestych XX w. i opowiada o dziejach małżeństwa babki Iiris, Vidy, jej męża Eero i jej kochanka z Irlandii. Tajemnicza śmierć dziecka stanowi centrum opisywanej historii. Śledztwo, które rozpocznie zaintrygowana Iiris pozwoli jej nie tylko na wyjaśnienie pewnych spraw z przeszłości własnej rodziny, ale pomoże jej w ułożeniu na nowo własnego życia i priorytetów.

Leena Lander opisuje w przepiękny sposób pozornie prostych ludzi, fińskich górników, chłopów, kobiety, dbające o rodzinę, którzy okazują się być ludźmi o niezwykle bogatym wnętrzu, ludźmi, którymi targają wielkie namiętności, którzy nie radzą sobie ze swoimi emocjami i nie potrafią się odnaleźć. Ta historia miłości i zdrady, straty, bólu i upokorzenia rozgrywa się w latach 30-tych XX w. w czasach jakże innych. A jednak autorka potrafiła je opisać w tak intymny i osobisty sposób, a zarazem bez żadnej przesady i egzaltacji, bez wielkich słów i metafor. Pisarka w doskonały sposób oddaje emocje bohaterów, ale najbardziej rzucają się w oczy te emocje, ten ból i te cierpienia, o których Leena Lander w ogóle nie mówi. Są one wypowiedziane między słowami, bohaterowie aż krzyczą niemym głosem o tym, jak bardzo są nieszczęśliwi.

Nie jest to typowy kryminał, daleko tej powieści do takiego gatunku. Nazwałabym książkę sagą rodzinną ze szczyptą tajemnicy, z mistrzowsko oddanymi realiami życia w małej osadzie w okresie przedwojennych niepokojów. Wolno rozwijająca się historia malowana słowami autorki, otacza czytelnika aurą nostalgii i zadumy. Nie jest to też książka dla każdego, polecam ją osobom wrażliwym, poszukujacym czegoś głębszego, czegoś po czym można zasiąść i pozwolic sobie na chwilę refleksji...

"NIECH SIĘ ROZPĘTA BURZA" to książka trudna w odbiorze, ale zarazem magnetyczna, wciągająca. Przenosi czytelnika w zupełnie inny świat, do Finlandii lat 30-tych, czasów trudnych przemian dla tego kraju, czasów odnowy i odrodzenia. Jest to niespieszna opowieść o zimnym, wiele miesięcy w roku skutym lodem kraju, który jest domem dla ludzi targanych gorącą namiętnością,...