Książka, która bardzo przypadła mi do gustu. Co prawda nie jest to pozycja literacka, pozwalająca się zakwalifikować, jako lekka, łatwa i przyjemna, a do tego przewidywalna.

To jakby trzy powieści w jednej, pewne wątki toczą się w przypisach, inne w działaniach głównego bohatera, czy też odniesieniach do innej publikacji, której interpretacja zajmuje się opowieść. Intrygujący zabieg

Ważne jest, że ani raz nie mogłem być pewny, co za chwilę się wydarzy. Autor nie pozwala sobie na wątki kończące się banalnie. Bardzo kreatywne podejście.

Do tego mocny język, bardzo obrazowe opisy, konkretny opis wydarzeń. Wszystko to osadzone w trudnym środowisku, czy lokalizacjach. Treść daje do myślenia, uruchamia wyobraźnię.

Książka dla wymagających, szukających niebanalnych treści i formy przekazu. Serdecznie polecam, boo bardzo ta pozycja przypadła do gustu. Daje ocenę 10.

Książka, która bardzo przypadła mi do gustu. Co prawda nie jest to pozycja literacka, pozwalająca się zakwalifikować, jako lekka, łatwa i przyjemna, a do tego przewidywalna.

To jakby trzy powieści w jednej, pewne wątki toczą się w przypisach, inne w działaniach głównego bohatera, czy też odniesieniach do innej publikacji, której interpretacja zajmuje się opowieść....

Alkoholik to mężczyzna. On łatwo ulega wszelkim swoim słabościom, chce ciągłego oderwania od rzeczywistości. Takie przekonanie o ludziach uzależnionych towarzyszy i bohaterowi. Czasami na oddziale dla uzależnionych pojawiają się kobiety, czego nie potrafi zrozumieć pielęgniarz tam pracujący, a jednocześnie usprawiedliwia, że one nie mają obowiązku być święte. Kobieta uzależniona od alkoholu w jego świadomości koniecznie musi być stara, zaniedbana i przygnieciona ciężarem życia. Co jej powiedzieć?
„Kobiety – pomyślałem – i co ja wam powiem? Wracajcie do mężów, do dzieci – dla nich warto żyć. A jeżeli mężowie też piją? Jeżeli dzieci są w poprawczakach? Jeżeli jesteście bite, gwałcone, upokarzane? Pijcie, kobiety. Pijcie, ile tylko możecie! Umierajcie – byle szybko. To wszystko nie ma sensu”.
Pijaczką w jego spojrzeniu na pewno nie może być młoda kobieta. Rzeczywistość jednak jest inna. Tragizm rzeczywistości łączy się z wykreowaną „cudownością” uzależnienia u Masłowskiej. Młodzieńcze butne spojrzenie dresiary obracającej się w środowisku uzależnionych i ich kalekiej polszczyzny, przez co bohater widzi drugą stronę uzależnienia, która jego zdaniem jest szczeniacka. Do tego dochodzi aspekt niezrozumienia jak można dawać nagrody za owo kaleczenie języka. Składnia i wulgaryzmy jak po zapisaniu „dyskusji” dresiarzy. Świat prosty i zarzygany nagradzano, chwalono i przez to stał się upragnionym materiałem do analizy. Czy bohater go zrozumie?
Chciałabym polecić tę książkę wszystkim, ale zdaję sobie sprawę, że nie dla wszystkich będzie niosła ten sam ładunek emocji i mieszanki intelektualnej. Przemysław Paruszewski należy do autorów oczytanych. Podobnie jak u Renaty Diaków w „Artyście zmartwychwstałym” znajdziemy tu swobodne nawiązania do dorobku kulturowego i naukowego. Jednak bohater Paruszewskiego znajduje się po drugiej stronie barykady pijackiego tworzenia, które od modernizmu gnębi naszą sztukę. Akcja jest tu zdecydowanie wolniejsza i zamknięta na mniejszej przestrzeni niż u Diaków. Jeśli ktoś sięgnął po nią to polecam i „Trzy litery”.

Alkoholik to mężczyzna. On łatwo ulega wszelkim swoim słabościom, chce ciągłego oderwania od rzeczywistości. Takie przekonanie o ludziach uzależnionych towarzyszy i bohaterowi. Czasami na oddziale dla uzależnionych pojawiają się kobiety, czego nie potrafi zrozumieć pielęgniarz tam pracujący, a jednocześnie usprawiedliwia, że one nie mają obowiązku być święte. Kobieta...

Wojna polsko-ruska, debiut Doroty Masłowskiej, to książka, o której dużo się mówi, ale której czytać się nie da. Nie czuję się urażony klimatem dresiarstwa, rynsztokowym językiem i hiperbolizacją, wyzierającą z każdej sceny. Rzeczoną książkę po prostu pozbawiono treści, pozostawiając samą formę; tyle zresztą wystarczy, by mniej wyrobieni Czytelnicy mieli poczucie obcowania z dziełem kultury wysokiej. Przemysław Paruszewski do powieści Masłowskiej co i rusz się odwołuje, ale – dzięki Bogu – nie idzie jej tropem, chadzając za to własnymi, bardzo interesującymi ścieżkami.

Bohaterem Trzech liter jest Krzysztof Pilicki, trzydziestotrzyletni pielęgniarz, pracujący z ludźmi uzależnionymi na oddziale detoksykacyjnym jednego ze szpitali psychiatrycznych. Pewnego dnia trafia on na wspomnianą wyżej książkę Masłowskiej, która – mimo że trudna – zaczyna go frapować. Pod jej wpływem Pilicki zaczyna tworzyć Wynurzenia zainspirowane – kronikę zdarzeń, pełniącą funkcję unikalnego spojrzenia na świat. Wypadki rozgrywające się wokół bohatera składają się na osobliwą mozaikę, w której Wojna polsko-ruska, zauroczenie jedną z pacjentek, filozoficzne refleksje, współczucie i schizofreniczni pacjenci stają się składowymi osobowości Pilickiego.

Ta krótka powieść ostatecznie mówi jednak coś więcej. Paruszewski szkicuje w niej bowiem subtelny portret jednostki, której egzystencja boleśnie pozbawiona jest sensu. Pilicki znajduje się w połowie życia, ale jest człowiekiem samotnym, który niczego nie osiągnął i który na każdym kroku odnosi niepowodzenia. Jego życie toczy się donikąd, on sam ma zaś wrażenie całkowitego rozczarowania. Swoją postawą przypomina Adama Miauczyńskiego, bohatera Dnia świra, tyle że Pilicki jest stanowczo zbyt poważny, by móc go nazwać tragikomicznym – to raczej postać wyłącznie tragiczna. Paruszewski świetnie prowadzi Pilickiego, który w toku fabuły wygłasza coraz ciekawsze uwagi, zazwyczaj o pesymistycznym, egzystencjalnym charakterze. Wtręty te jasno pokazują, że sam autor to człowiek inteligentny, głęboko myślący, który wiele ze swych refleksji zawarł w słowach i charakterze wykreowanej przez siebie, wyalienowanej i nieco antyspołecznej postaci. Tego rodzaju socjopatia ma swoje uzasadnienie: świat przedstawiony w Trzech literach jest zepsuty, nie daje nadziei, odwołuje się do najniższych instynktów, zaś zatopiona w nim wrażliwa jednostka to jego tragiczna ofiara.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/trzy-litery-przemyslaw-paruszewski/

Wojna polsko-ruska, debiut Doroty Masłowskiej, to książka, o której dużo się mówi, ale której czytać się nie da. Nie czuję się urażony klimatem dresiarstwa, rynsztokowym językiem i hiperbolizacją, wyzierającą z każdej sceny. Rzeczoną książkę po prostu pozbawiono treści, pozostawiając samą formę; tyle zresztą wystarczy, by mniej wyrobieni Czytelnicy mieli poczucie obcowania...

Zdarzają się w życiu takie chwile, że chcielibyśmy się zamienić z kimś życiem. Co byś powiedział gdyby przyszłoby Ci pracować w oddziale dla uzależnionych od alkoholu? W miejscu, gdzie ludzie robią wiele dziwnych rzeczy. Jestem pewien, iż pozostałbyś przy swoim teraźniejszym życiu.

Pilicki od wczesnej młodości jest miłośnikiem literatury. Swoją pasją zaraża przyjaciela, który decyduje się podjąć studia filologiczne. Kiedy przychodzi czas pisania pracy magisterskiej, młody mężczyzna nie potrafioniczym innym mówić. Pilicki, chcąc sobie udowodnić, że też potrafiłby napisać taką pracę, równolegle z lekturą zaczyna analizować pewien głośny debiut literacki... W tym samym czasie przez przypadek wpadają wjego ręce wiersze schizofrenika - pacjenta sąsiedniego oddziału. Pilicki postanawia odwiedzić autora wierszy. Prowokuje to serię wydarzeń, które pochłaniają bohatera bez reszty.

Na początku chciałbym powiedzieć kilka słów na temat okładki i całego wyglądu książki. Zdjęcie po prostu nie potrafi oddać uroku, jakim przyozdobiona jest ta powieść. Gdy po raz pierwszy wziąłem do rąk „Trzy litery” wpatrywałem się w nie przez bardzo długi czas z zachwyceniem w oczach. Byłem zahipnotyzowany jej prostotą i mocną bielą, która wyraźnie rysuje kontury książki na tle świata. Słowem - genialna wygląd.

Przemysław Paruszewski pokazuje nam świat z innej strony. Z tej złej perspektywy. Mało kto spotyka się na co dzień z uzależnieniami i chorobami psychicznymi. Każdego z nas odstraszają, dlatego omijamy je szerokim łukiem. Pisarz śmiało podchodzi do tematu i próbuje go nam jakoś przybliżyć. Jak najbardziej mu się to udało.

Pisarz należy do osób oczytanych, szczycących się znajomością wielu cytatów. Swobodnie więc wplata je do dzieła. Spotykamy się również z krytyką debiutu Doroty Masłowskiej, pt. „Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną”. Autor uświadamia nam, w jak tragicznej sytuacji się znajdujemy. Literackie gnioty uznawane zostają za majstersztyki, a książki godne uwagi po prostu odrzucamy i nie doceniamy.

Pióro Przemysława Paruszewskiego jest lekkie, a jego język zrozumiały i bliski temu, jakim posługujemy się na co dzień. Nie brakuje tu niecenzuralnych słów, jednakże czytelnik nie powinien być zniesmaczony tym faktem. Wulgaryzmy nie rzucają się w oczy i są stosowane naprawdę rzadko.

Książkę chciałbym polecić każdemu, kto chciałby poznać życie osoby pracującej na oddziale dla uzależnionych od alkoholu. Poznać jego refleksje i światopogląd. Jeżeli ktoś pragnie przeczytać bardzo dobrą powieść obyczajową, niech sięgnie po tę pozycję.


„sztuka […] rodzi się w sercu i do serca jest adresowana”.

Zdarzają się w życiu takie chwile, że chcielibyśmy się zamienić z kimś życiem. Co byś powiedział gdyby przyszłoby Ci pracować w oddziale dla uzależnionych od alkoholu? W miejscu, gdzie ludzie robią wiele dziwnych rzeczy. Jestem pewien, iż pozostałbyś przy swoim teraźniejszym życiu.

Pilicki od wczesnej młodości jest miłośnikiem literatury. Swoją pasją zaraża przyjaciela,...

Interesująca polemika z przyjętą powszechnie tezą, że "Masłowska genialną pisarką jest". Polecam, zwłaszcza tym, co się boją przyznać, że Masłowska do nich nie trafia.

Interesująca polemika z przyjętą powszechnie tezą, że "Masłowska genialną pisarką jest". Polecam, zwłaszcza tym, co się boją przyznać, że Masłowska do nich nie trafia.

Nieco inna lektura. Nie nastawiona na szerokie grono czytelników, ale ma w sobie "coś".

Nieco inna lektura. Nie nastawiona na szerokie grono czytelników, ale ma w sobie "coś".