Większość z nas (nawet jeśli nałogowo nie czyta) zna dickensowską "Opowieść wigilijną". Baśniowa historyjka walki dobra ze złem oraz pokuty za wyrządzone krzywdy charakteryzuje się mocno zarysowanymi, wręcz karykaturalnymi charakterami osadzonymi w niesamowicie klimatycznej scenerii. Opowieść jest tak bardzo specyficzna, że kojarzą je nawet dzieci.

"Wielkie nadzieje" nie różnią się zbytnio od popularnego opowiadania angielskiego powieściopisarza. Akcja zaczyna się niezmiernie mroczną sceną na cmentarzu, kiedy to mały Pip spotyka zbiegłego galernika. Ten zastrasza chłopca zmuszając go do kradzieży jedzenia. Zdarzenie to ma niemały wpływ na losy ubogiego chłopca, który nie tylko nie potrafi pozbyć się wyrzutów sumienia jak i nie potrafi zapomnieć o więźniu. Życie jednak toczy się dalej, Pip szkoli się u swojego szwagra, podejmuje również pracę u panny Havisham gdzie poznaje piękną Estelle i się w niej zakochuje. W międzyczasie, zupełnie niespodziewanie staje się dziedzicem sporej fortuny. To zdarzenie zapoczątkuje sporą przemianę moralną bohatera a jego kolejne życiowe wybory niejednokrotnie zaprowadzą go na manowce.

Mam ogromny problem z tym tytułem. Autor potrafił kreować - muszę to przyznać niezbicie - niezwykłą rzeczywistość: klimatyczną, mroczną, zahaczającą o baśniowość. Jego ulubionym przymiotnikiem był prawdopodobnie "ponury". Takiego nagromadzenia ponurych miejsc, osobowości, nastrojów nie spotkałam do tej pory u żadnego z pisarzy. Wszystko jest ponadto błotniste, charaktery są parszywe, zło wytknięte a dobro zwycięża. Powieść zmusza do refleksji, ma jednoznacznie moralizatorski wydźwięk. To są bezsprzecznie nie tylko atuty prozy Dickensa, ale na pewno też jej znaki rozpoznawcze.

To co mnie niewątpliwie urzekło (i to co cenię w literaturze), to skupienie się autora na brzydocie, biedocie i przedstawieniu jej w sposób wręcz poetycki. Sposób w jaki czyni to Dickens jest mistrzowski i mocno przykuwa uwagę czytelnika. Nie sposób o niektórych scenach zapomnieć, momentami są wstrząsające, czasem przerażające a w tym wszystkim bez wątpienia niezapomniane.

Co mi się więc nie podobało? Do tego tytułu żywiłam chyba (nomen omen) zbyt wielkie nadzieje. Liczyłam na literaturę odkrywczą, dającą mocno do myślenia lub efektowną stylistycznie. Dostałam owszem - historię spójną i na pewno moralizatorską. Jest jednak ona mocno przewidywalna. Bardzo szybko przewidziałam przebieg zdarzeń i czytając zwyczajnie się... nudziłam. Dotrwałam jednak dzielnie do końca by stwierdzić, że między mną a "Wielkimi nadziejami" nie zaiskrzyło.

Podsumowując, zdaję sobie sprawę, że koło tego tytułu nie sposób przejść obojętnie. Mnie jednak nie porwała na tyle, bym była nią zachwycona. Jestem nią wręcz odrobinę rozczarowana. Trochę szkoda. Wydaje mi się, że sięgnęłam po ten tytuł nie w porę a na pewno o wiele dobrych powieści za późno.

Większość z nas (nawet jeśli nałogowo nie czyta) zna dickensowską "Opowieść wigilijną". Baśniowa historyjka walki dobra ze złem oraz pokuty za wyrządzone krzywdy charakteryzuje się mocno zarysowanymi, wręcz karykaturalnymi charakterami osadzonymi w niesamowicie klimatycznej scenerii. Opowieść jest tak bardzo specyficzna, że kojarzą je nawet dzieci.

"Wielkie nadzieje" nie...