Do kiczowatych powieści duetu Iny Lorentz mam dziwną i niewytłumaczalną słabość. Od czasu do czasu po prostu muszę sięgnąć po ich książki, bo bardzo dobrze się przy nich odpoczywa, oczywiście pod warunkiem, że wejdzie się w konwencję proponowaną przez autorów.

"Kochanica heretyka" należy, moim zdaniem, do najsłabszych powieści niemieckiego tandemu. Wszystko jest tu przewidywalne aż do bólu, oczywistość goni oczywistość, a zakończenie można przepowiedzieć już po przeczytaniu kilkunastu stron.
Postacie są szablonowe, razi także schematyczność fabularna. Nie ma tu miejsca na zaskakujące zmiany akcji, bo każdą niby niespodziankę czytelnik wyłapuje w chwili jej zapowiedzi (a nawet wcześniej).
Jak to u Iny Lorentz bywa, pełno tu jurnych obwiesiów, czarnych charakterów, a także niewiast, które dzielą się jedynie na cnotliwe i rozpustne. Tradycyjnie są pościgi, pułapki, intrygi... I też przewidywalne.

A jednak doczytałam do końca, czemu sama się dziwię, bo podczas lektury czułam się tak, jakbym obcowała z literackim disco polo:). Czy polecam? Owszem, ale jako odmóżdżający relaks, chociaż nie można odmówić książce wiarygodnie naszkicowanego tła historycznego.
Zupełnie nietrafiony jest natomiast tytuł - w kontekście treści ni przypiął, ni przyłatał.

Do kiczowatych powieści duetu Iny Lorentz mam dziwną i niewytłumaczalną słabość. Od czasu do czasu po prostu muszę sięgnąć po ich książki, bo bardzo dobrze się przy nich odpoczywa, oczywiście pod warunkiem, że wejdzie się w konwencję proponowaną przez autorów.

"Kochanica heretyka" należy, moim zdaniem, do najsłabszych powieści niemieckiego tandemu. Wszystko jest tu...