Jayne Amelia Larson, niedoszła gwiazda Hollywood i producentka filmowa, z powodu kryzysu w branży podejmuje pracę luksusowego szofera. Jej pasażerami są wielkie gwiazdy i celebryci, a już wkrótce bardziej ekskluzywna klientela: tytułowe saudyjskie księżniczki. Przez siedem tygodni Larson będzie na każde ich skinienie, a kiedy pojedzie odebrać bogate panny z lotniska, przeżyje pierwszy szok, bo zamiast skromnych, schowanych za hidżabami niewiast zobaczy atrakcyjne kobiety, ubrane w seksowne kreacje od znanych projektantów. Sokoli wzrok Allaha widać nie sięga za granice ich ojczyzny. Autorka dziwić się będzie częściej, co nie przeszkodzi jej barwnie i wnikliwie pokazać specyfikę arabskiej kultury i różnice obyczajowe.

Larson otwiera przed czytelnikiem drzwi bajkowego świata, ale za nimi rozpościera się widok dość odmienny od tego, do jakiego przyzwyczaiły nas „Baśnie tysiąca i jednej nocy”. Uważna obserwatorka nie wyciąga pochopnych wniosków, nie wystawia ocen swoim bohaterom, raczej stara się być obiektywna i pełna zrozumienia dla ich (irracjonalnego niekiedy) postępowania. Ale nie tylko o księżniczkach pisze Larson. Przedstawia fakty ze swojego życia, a także ważne daty i wydarzenia z historii Arabii Saudyjskiej. Sporo w jej książce interesujących obserwacji ludzkich zachowań w ogóle, jest trochę o byciu aktorem nie tylko w filmie, ale i w życiu, są też nieco gorzkie refleksje na temat jej rodaków i boskiego Hollywood.

Po tej lekturze świat arabskich księżniczek i bajecznie bogatych szejków już nie wydaje się taki wspaniały, a bogactwa atrakcyjne. Ich życie to złota klatka, a one zdają się bierne i z rezygnacją przyjmują swój los, podporządkowany odwiecznej tradycji. Miejscami jest ta opowieść gorzka, miejscami wzruszająca, na przykład gdy Larson pisze o wierze i religii albo o zachowaniu służących. Choć normy rządzące ich życiem wydają się nam niezrozumiałe, autorka stara się nas przekonać, że w zasadzie wcale nie dzieli nas taka duża przepaść, a jej bohaterowie są do nas bardziej podobni, niż byśmy się spodziewali.

„Woziłam arabskie księżniczki” czyta się rewelacyjnie nie tylko ze względu na oryginalną tematykę, ale też dzięki poczuciu humoru autorki i ironii. Larson ma spory dystans do siebie, który pozwala jej przetrwać życiowe zawirowania i wyjść z nich albo cało, albo tylko lekko poturbowaną. Autorka traktuje swoją pracę poniekąd jako kolejne życiowe doświadczenie, które uważa za warte podzielenia się z czytelnikami.

Nie jest to stricte powieść autobiograficzna. Autorka zmieniła też imiona bohaterów, niektórzy z nich są konglomeratem kilku rzeczywistych osób. Ale nie wpływa to rzetelność opisanych zdarzeń i wiarygodność postaci. Napisana potoczystym językiem, z wartką akcją i ciekawymi spostrzeżeniami książka plasuje się gdzieś pomiędzy literaturą faktu, powieścią obyczajową a reportażem. I choć przydługi wstęp (wyglądający jak promocja osoby autorki) może w pewnym momencie znużyć, warto po książkę sięgnąć. Choćby po to, żeby przekonać się, jaką wartość ma kobieta w krajach arabskich, po co bogaczom prywatny psychiatra i czy warto było podjąć często upokarzającą pracę, by otrzymać wymarzony napiwek.

Magdalena Świtała