Od samego początku, po ostatnie stronice, wciąż zastanawiało mnie dla kogo przeznaczona jest ta książka? Czy ona w istocie jest dla młodszych, jak sugerowali już inni, czy zwyczajnie napisano ją źle? Bo opowieść, sama w sobie, do najgorszych nie należy - ot dzieje pewnej Michasi na przestrzeni, plus minus, piętnastu lat. To co jednak niezwykle mi przeszkadzało w czytaniu była ogromna naiwność. Nie samych bohaterów, bo choć główna bohaterka wykreowana została bardzo sztucznie i niejako "pod dyktando autorki", to postaci naprawdę da się lubić. Naiwne były tu w zasadzie wszystkie zdarzenia do jakich dochodziło w trakcie powieści. Niby smutno, niby tragedia, ale zrządzenia losu jakie się pojawiały rozbawiały mnie wielokrotnie. Takim apogeum abstraktu było dla mnie kiedy czytałam o lamencie nad niemożliwością odnalezienia pewnego zapisu... a dwa zdania później zwyczajnie znaleźli go w dokumentach - geniusze.

Książkę jednak czytało mi się w miarę przyjemnie - pewnie ze względu na prosty język (aczkolwiek wiąże się to z licznymi błędami) i, co tu ukrywać, niesamowicie banalną historią. Czy poleciłabym ją młodszym? Kurczę, nie jestem pewna. Myślę, że i dziesięciolatka jest w stanie znaleźć sobie lepszy tytuł, a ten niech pozostanie ostatecznością lub... jak w moim wypadku - chęcią posiadania w kolekcji książki ze swoim imieniem :)

Od samego początku, po ostatnie stronice, wciąż zastanawiało mnie dla kogo przeznaczona jest ta książka? Czy ona w istocie jest dla młodszych, jak sugerowali już inni, czy zwyczajnie napisano ją źle? Bo opowieść, sama w sobie, do najgorszych nie należy - ot dzieje pewnej Michasi na przestrzeni, plus minus, piętnastu lat. To co jednak niezwykle mi przeszkadzało w czytaniu...