zapraszam na bloga > http://ksiegoteka.blogspot.com/2016/04/dotyk-julii-tahereh-mafi.html

Nigdy sobie tego nie wybaczę – dlaczego tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki?! Opierałam się, broniłam rękami i nogami, szłam w zaparte, jak małe dziecko, a skąd mogłam wiedzieć, że czeka mnie coś na wzór takiego małego nieba naszkicowanego między stronami? No skąd?

Przeczytałam. I już od pierwszych stron nie mogłam przestać się zadziwiać: jaka wspaniała narracja, co za genialne przedstawienie postaci, no nie wierzę – czy można by lepiej wykreować dystopię? Moim ochom i achom nie było końca i tak mniej więcej przez resztę powieści. A teraz płaczę, że już się skończyła i nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Akcja osadzona została w dystopijnym świecie, w którym rządzi Komitet Odnowy – zburzmy wszystko, zabierzmy ludziom własność, odbierzmy im tożsamość i sami wywyższajmy się nad niebiosa. Kusząca propozycja, a koszt jej poniesienia to obowiązek krzywdzenia innych ludzi – mały/duży? Zależy dla kogo.
Julia może przyjąć propozycję, o ile blisko 300 dni w „szpitalu psychiatrycznym” bez ubrań, ludzi, rozmów, higieny i praktycznie bez jedzenia nie wytępiło w niej resztek ludzkiej moralności.

Byłam nastawiona na typowe YA, jako zapychacz, taki rozluźniacz czy coś w tym stylu. A co dostałam? YA na wysokim poziomie, nie odstające wcale od pozycji takich jak „Rok 1984”, „Cień wiatru”, „Poczwarka”. I mówiąc to nie boję się zlinczowania, że: jak to można porównywać taki masowy populizm do prawdziwych dzieł literatury współczesnej? Ano można. Przeczytajcie, zobaczycie.

Narracja to chyba pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, coś, co zapamiętałam najbardziej i co według mnie zasługuje na szczególne uznanie. Autorzy rzadko decydują się na zabieg przetransportowania akcji do czasu teraźniejszego, a szkoda. Wiele tracą, chociaż przyznam, że nie jest to łatwa sprawa, także tym bardziej brawa dla Tahereh Mafi. Czytasz i masz wrażenie, że jesteś tam, stoisz obok Julii i boisz się, bo nie wiesz, jaki ruch za chwilę wykona Twój oprawca i wybawiciel. Ponownie okaże się tyranem czy wystawi Cię na próbę swojego „miłosierdzia”? Albo nawet nie… Ty czytasz i jesteś Julią!
Bo nie tylko pierwszoosobowa narracja w czasie teraźniejszym zmusza do utożsamienia się z bohaterką. Znasz wszystkie jej myśli – przeszłe i teraźniejsze. Zagłębiasz się coraz bardziej w jej osobowość i próbujesz odnaleźć ją / siebie w tym relatywistycznym chaosie.

Co do wątku miłosnego, to jedna z tych rzeczy, z których nie byłam do końca zadowolona. Miałam wrażenie, ze został wepchnięty raczej dla zasady i przez to z przymusu. Wszystko, co zadziało się między bohaterami wydawało się być takie sztuczne i nienaturalne, chociaż nie przeszkadzało mi szczególnie w odbiorze powieści, bo było o wiele więcej ciekawych aspektów, na których chętniej się skupiałam.

Chociażby przeszłość, dzieciństwo Julii, z którego można wywnioskować wiele jej cech. Poza tym stanowi świetne uzupełnienie nie tylko jej postaci, ale w ogóle dopełnia obrazu świata – beznadzieja, ubóstwo emocjonalne i materialne, patologia, depresyjny nastrój i tępa, powolna rezygnacja z nieograniczonej egzystencji. Prawda, nie brzmi zbyt optymistycznie, ale że ludzie doświadczają negatywnych zdarzeń i emocji ok. 3 razy mocniej – czytelnik nieświadomie da się ponieść słowom, fabule i bohaterom. Przepadnie. Z tym że nie spodziewajcie się raczej emocjonalnych rozterek nastolatki, metafizycznych rozmyślań itp., bo nie ma. Za to przerażające fakty, naturalistyczne obrazy przedstawione w boleśnie krótkich i zwięzłych słowach. Tak szybko się kończących, nie pozostawiających żadnej nadziei…

Tahereh Mafi – jeszcze raz wielkie, wielkie gratulacje za wspaniały styl, genialną narrację, stworzenie świata przedstawionego i bohaterów. W kolejnych częściach spodziewam się co najmniej czegoś tak dobrego, jak tutaj oraz zmodyfikowania tego nieszczęsnego wątku miłosnego. Zobaczymy z tego wszystkiego wyewoluuje.

zapraszam na bloga > http://ksiegoteka.blogspot.com/2016/04/dotyk-julii-tahereh-mafi.html

Nigdy sobie tego nie wybaczę – dlaczego tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki?! Opierałam się, broniłam rękami i nogami, szłam w zaparte, jak małe dziecko, a skąd mogłam wiedzieć, że czeka mnie coś na wzór takiego małego nieba naszkicowanego między stronami? No skąd?...