Cudowna dwu tomowa powieść Pana Kazimierza Korkozowicza tym razem opisująca przygody polskiego wywiadu w zmaganiu z wywiadem tureckim. Czasy za panowania Króla Jana III Sobieskiego. Ponownie intrygi ,tragedie ,sukcesy i porażki ,ale także wątki miłosne. Serdecznie polecam.

Cudowna dwu tomowa powieść Pana Kazimierza Korkozowicza tym razem opisująca przygody polskiego wywiadu w zmaganiu z wywiadem tureckim. Czasy za panowania Króla Jana III Sobieskiego. Ponownie intrygi ,tragedie ,sukcesy i porażki ,ale także wątki miłosne. Serdecznie polecam.

Oj ciężko pisać jest recenzję tej książki po "Narodowym czytaniu "Potopu". Ale od początku. Na pierwszy tom "Ostatniego zwycięzcy" składają się "Pierścień Wezyra" i "Wilcze tropy". Gdyby wydać ją w dzisiejszych czasach było by tego 800 stron a tu raptem niewiele ponad 400. I co my tu mamy? Generalnie nasuwają się skojarzenia z Sienkiewiczowską Trylogią. Epoka, język i przygody są niezmiernie do siebie podobne. Natomiast Korkozowiczowi zabrakło Sienkiewiczowskiego polotu. Bohaterami "Ostatniego Zwycięzcy" są: Żegoń, Zaiweja i Sobieski. Pierwszy jest dworzaninem i agentem Hetmana, drugiego można by określić jako specjalistę od mokrej roboty, a Sobieskiego przedstawiać nie trzeba. Głównym motywem pierwszych dwóch tomów jest rozgrywka o pierścień - znak rozpoznawczy dla pism wywiadu tureckiego. Cała akcja kręci się wokół tego przedmiotu. Przepychanki, podchody i podjazdowa wojna nie mają końca. Bohaterowie spotykają swoje wielkie miłości i przeżywają porwania, zamachy oraz stają w otartej wojnie. Podczas gierek wywiadu Sobieski walczy w kampanii przeciwko Tatarom a później Turkom pod Chocimiem. Jest dynamicznie, bywa ciekawie ale tak jak pisałem brakuje polotu. Pomimo wartkiej akcji przygody są sztampowe. Książka nie wnosi niczego nowego do kanonu, nie ma w niej jednak pierwiastków magicznych jak u Komudy. Konwencją zbliżamy się do powieści historycznej a nie fantasy. Da się przeczytać są momenty, jednak dupy nie urywa. Jak się komuś nudzi a ma na półce to może sięgnąć.

Oj ciężko pisać jest recenzję tej książki po "Narodowym czytaniu "Potopu". Ale od początku. Na pierwszy tom "Ostatniego zwycięzcy" składają się "Pierścień Wezyra" i "Wilcze tropy". Gdyby wydać ją w dzisiejszych czasach było by tego 800 stron a tu raptem niewiele ponad 400. I co my tu mamy? Generalnie nasuwają się skojarzenia z Sienkiewiczowską Trylogią. Epoka, język i...

Książka napisana pięknym językiem. Czyta się ją z ogromną przyjemnością. Nie ma grama nudnych fragmentów. Sama fabuła jest niezwykle wciągająca. Są walki, pogonie, intrygi, miłostki, porwania, zemsty. Mimo wielowątkowej fabuły ani razu nie zgubiłem wątku, a każdy wątek jest doskonale poprowadzony. Osobiście uważam, że takie książki powinny być jako obowiązkowa lektura w szkołach. Brak słów aby oddać geniusz i piękno tej powieści, co bądź historycznej. To trzeba przeczytać i gorąco do tego zachęcam (bo przeraża taka mała ilość czytelników tej wspaniałej powieści).

Książka napisana pięknym językiem. Czyta się ją z ogromną przyjemnością. Nie ma grama nudnych fragmentów. Sama fabuła jest niezwykle wciągająca. Są walki, pogonie, intrygi, miłostki, porwania, zemsty. Mimo wielowątkowej fabuły ani razu nie zgubiłem wątku, a każdy wątek jest doskonale poprowadzony. Osobiście uważam, że takie książki powinny być jako obowiązkowa lektura w...