Na moją ocenę, stawiającą tę książkę na granicy pomiędzy literaturą dobrą a przeciętną, wpływ mają dwie rzeczy: po pierwsze - naiwny, przesycony amerykańską propagandą sukcesu styl opisywania wychodzenia z kolejnych trudności, jakie napotyka pierwsza kobieca ekspedycja na Annapurnę, począwszy od kłopotów organizacyjnych, a skończywszy na decyzjach podejmowanych przy ataku szczytowym i pewnych dalszych...(mimo że jak to przy książce faktograficznej, losy wyprawy można poznać choćby na Wikipedii, w kwestii tej nie będę nic więcej odkrywać). Od razu zaznaczam, że organizacja takiej wyprawy, w nie tak odległych czasowo, ale technologicznie o lata świetlne czasach, była nie lada wyzwaniem i autorka ma prawo być dumna z siebie, ale to nieustanne podkreślanie jak to sobie znowu tym razem poradziła i jak to każdy konflikt, różnica zdań i wszelkie nieporozumienia wewnątrz wyprawy oraz obiektywne niedogodności losu stały się ostatecznie pozytywnym i budującym doświadczeniem dla grupy i każdego z osobna są, przynajmniej w moim odczuciu, dość irytujące.
Po drugie, w faktach, liczbach, suchej relacji i afirmacji ducha walki przesycających tę książkę gubi się gdzieś ten element autentycznego niebezpieczeństwa, towarzyszącego tego rodzaju wyprawom. Nie jest w należyty sposób odczuwalne, że np. łutem szczęścia autorka (bądź inna uczestniczka wyprawy) zmieściła się na niebezpiecznym odcinku szlaku w kwadransie pomiędzy zejściem jednej a drugiej lawiny. Nie są sytuacje takie opisane w sposób w pełni obrazujące elementy ryzyka wiążące się z uprawianiem himalaizmu, których nie da się wyeliminować, a które powodują, że jest to tak niebezpieczna pasja. Przesycona na swój sposób emocjami, książka ta pozostawia czytelnika w jakiś sposób zdystansowanego do opisywanych wydarzeń, nie pozwala na pojęcie w pełni zagrożeń oczekujących na wspinaczy.
Niemniej jest to według mnie dobra książka, warta przeczytania, choćby po to, aby podziwiać determinację i odwagę tych kobiet i zastanowić się, czy niezwykłość ich życiorysów - ówczesnych i późniejszych - wynika z tego, że wzięły udział w tej wyprawie, czy też wzięły w niej udział właśnie dlatego, że były niezwykłymi kobietami...?

Na moją ocenę, stawiającą tę książkę na granicy pomiędzy literaturą dobrą a przeciętną, wpływ mają dwie rzeczy: po pierwsze - naiwny, przesycony amerykańską propagandą sukcesu styl opisywania wychodzenia z kolejnych trudności, jakie napotyka pierwsza kobieca ekspedycja na Annapurnę, począwszy od kłopotów organizacyjnych, a skończywszy na decyzjach podejmowanych przy ataku...