Matka i córka. Pierwotna więź, wydaje się najsilniejsza na świecie. Chyba każda mała dziewczynka chce być taka jak jej mama. To z nią za rękę poznaje świat, do niej się uśmiecha i wyznaje miłość każdego dnia. Niestety (a może stety) lata mijają i dochodzi do pewnego przewartościowania poglądów. Mamina królewna staje się podlotkiem, wreszcie – nastolatką. Często zamkniętą w sobie, zbuntowaną, niechętną rzeczywistości. Dziewczyną, dla której rozmowa z rodzicielką przestaje być najważniejsza na świecie, która posiada swój świat i swoje grono znajomych, do którego rodzice nie mają już wstępu. Dość standardowy scenariusz ? Być może.

Sue kocha Charlotte ponad wszystko. Jest jej jedynym dzieckiem, za które oddałaby życie. I mimo iż ich wzajemne relacje nie należą do najcieplejszych wie, że tak naprawdę w głębi serca córka ją kocha. I kiedy pewnego dnia nastolatka wracając ze szkoły rzuca się pod nadjeżdżający autobus od razu zdaje sobie sprawę iż całe to zdarzenie było nieprzypadkowe. Nie jest to nieszczęśliwy wypadek, a próba samobójcza. I mimo że całe otoczenie kobiety próbuje jej wytłumaczyć iż jej tok myślenia jest błędny ona nie ustaje w swoim własnym, prywatnym śledztwie. Do czego ją to doprowadzi..?

W książce narracja przebiega dwutorowo. Z jednej strony akcja dzieje się w teraźniejszości, na przestrzeni kilku dni od tragicznych zdarzeń jakie dotknęły Charlotte i Sue, zaś z drugiej – cofamy się w przeszłość, do początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy to przyszła szczęśliwa żona i matka przeżyła gehennę u boku rzekomo zakochanego w niej Jamesa, który więził ją w swoim domu, był chorobliwie zazdrosny oraz maltretował psychicznie i fizycznie. Efektem tych zajść jest depresja pourazowa, z którą przez długie lata zmagała się główna bohaterka. Oba te ciągi narracyjne są z sobą nierozerwalnie związane a opisywane zdarzenia wiodą do rozwiązania zagadki.
Są pozycje, w których aż chce się przewracać kolejne strony (w moim przypadku – naciskać przycisk w czytniku odsyłający na kolejną stronę). „Gdzie kończy się cisza” dla mnie właśnie do takich lektur należy. I mimo iż z całą pewnością można powiedzieć, iż zakończenie do pewnego stopnia dało się przewidzieć i tak książka dla mnie na klimat. Autorka umiejętnie oddała odczucia towarzyszące matce, której dziecku stała się krzywda – tą bezradność, samotność i poczucie ogólnej beznadziei. Biorąc pod uwagę fakt, iż wcześniej głównej bohaterce wskutek traumatycznych przeżyć towarzyszyła depresja pourazowa członkowie jej rodziny nie do końca chcą dać wiarę jej przeczuciom. Widać także, do jakich poświęceń może posunąć się kobieta pragnąca ponad wszystko dobra swojej córki.

Polecam. Szczerze. Matkom, córkom, kobietom. Wszystkim. Jest tu element napięcia, jest całe spektrum uczuć, są dreszcze. Naprawdę warto !

Matka i córka. Pierwotna więź, wydaje się najsilniejsza na świecie. Chyba każda mała dziewczynka chce być taka jak jej mama. To z nią za rękę poznaje świat, do niej się uśmiecha i wyznaje miłość każdego dnia. Niestety (a może stety) lata mijają i dochodzi do pewnego przewartościowania poglądów. Mamina królewna staje się podlotkiem, wreszcie – nastolatką. Często zamkniętą w...