http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/10/milena-agus-bol-kamieni.html

Od dawna zachwycam się okładkami Serii z miotłą. Są piękne i intrygujące, przyciągają wzrok. Doszłam do wniosku, że wypadałoby zapoznać się z tymi powieściami, aby sprawdzić, jak wspaniałe okładki współgrają z treścią i ile wspólnego z nią mają. Na pierwszy ogień poszła niewielkich rozmiarów książka pt.: "Ból kamieni" autorstwa włoskiej pisarki Mileny Agus.

Narratorką jest wnuczka, która zapoznając się z dziennikiem zmarłej babci, zaznajamia się z jej przeżyciami i doświadczeniami, których doznała podczas swojego życia. Tak naprawdę, niewiele dowiadujemy się o samej narratorce - nie poznajemy nawet jej imienia. Cała historia stworzona przez Milenę Agus skupia się na życiu babci, która była kobietą ekscentryczną i budzącą bardzo skrajne emocje. Pragnęła bezinteresownej i szczerej miłości - zakochiwała się niezwykle szybko, co niestety nie szło w parze z uczuciami mężczyzn. Owszem, była piękną kobietą, aczkolwiek każdy kandydat do jej ręki, prędzej czy później, uciekał. Babcia była wytykana palcami oraz znienawidzona, szczególnie przez matkę. Budziła litość w ludziach, którzy nazywali ją wariatką. Kobieta była zrozpaczona i zdesperowana, więc gdy na horyzoncie pojawił się miły wdowiec, doszło do rychłego ślubu. Tak oto, jako trzydziestoletnia kobieta została żoną. Jednak ich małżeństwo było przepełnione chłodem i brakiem jakichkolwiek wyższych uczuć. Dzielili ze sobą łóżko, ale nie kochali się przez długi czas. W końcu główna bohaterka stwierdziła, że już nadszedł czas na uprawianie seksu, czyli robienie tego, co jej mąż czynił z kobietami z domu publicznego, do którego chadzał. Ich igraszki łóżkowe nazywała ćwiczeniami lub zabawami w Dom Publiczny.

Przebywając w sanatorium, główna bohaterka poznała Weterana, któremu amputowana nogę podczas wojny. Oboje rozumieli się bez słów, łączyło ich tak wiele, iż czuli, że są dla siebie stworzeni. Babcia w końcu doświadczyła prawdziwej i namiętnej miłości. Po powrocie udało się jej zajść w ciążę i donosić ją do końca, aby wydać na świat swojego pierwszego i jedynego syna. Nie było to łatwe, ponieważ babcia chorowała na ból kamieni, oznaczający (w dialekcie sardyńskim) kamienie nerkowe, doprowadzające do poronienia w pierwszych miesiącach ciąży. Prawdę mówiąc, dziecko niewiele zmieniło w życiu małżonków. Kobieta dalej kochała Weterana i pielęgnowała wspomnienia związane z nim. Prawdopodobnie, jedyną osobą, która rozumiała i kochała babcię bez względu na wszystko, była jej wnuczka, narratorka powieści. Babcia była dla niej powodem do dumy i osobą cudowną, obdarzającą szczerą miłością.

Przeczytanie dziennika oraz późniejsze odkrycie listu od Weterana, zupełnie odmienia spojrzenie wnuczki na jej ukochaną, trochę szaloną babcię.

"Ból kamieni" czyta się szybko - nie tylko ze względu na niewielką ilość stron, ale także łatwy, przystępny język. Z drugiej strony, podczas lektury miałam wrażenie, jakbym czytała zapiski kogoś niedojrzałego i dość dziecinnego, mającego nie więcej niż kilkanaście lat. Ponadto przeszkadzał mi brak imion. Wszyscy byli nazywani tatą, mamą, babcią, dziadkiem, wnuczką - wyjątkiem był Weteran. Co prawda, dodaje to uniwersalności powieści, aczkolwiek łatwiej pisałoby się recenzję czy opinię, gdyby znało się imiona poszczególnych osób, a do tego czytanie byłoby przyjemniejsze.

Miałam dość wysokie wymagania i oczekiwania względem tej książki, jednak muszę stwierdzić, iż zawiodłam się. "Ból kamieni" to zgrabnie napisana historia, którą czyta się błyskawicznie, ale moim zdaniem, wycieka z niej zbyt wiele infantylizmu.

Powieść nie porwała mnie, nie zachwyciła tak, jak spodziewałam się tego. Oczekiwałam niesamowitej i frapującej historii, a dostałam specyficzną, naiwną i dość banalną opowieść. Jednak nie uprzedzam się jeszcze do twórczości Mileny Agus. Dam jej szansę podczas lektury "Póki rekin śpi". Mam nadzieję, że spodoba mi się bardziej niż "Ból kamieni".

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/10/milena-agus-bol-kamieni.html

Od dawna zachwycam się okładkami Serii z miotłą. Są piękne i intrygujące, przyciągają wzrok. Doszłam do wniosku, że wypadałoby zapoznać się z tymi powieściami, aby sprawdzić, jak wspaniałe okładki współgrają z treścią i ile wspólnego z nią mają. Na pierwszy ogień poszła niewielkich rozmiarów książka pt.:...