Lektura wzbudziła mieszane uczucia. Z jednej strony książka porusza praktycznie nieznany w Polsce temat walk w Birmie podczas II wojny światowej w latach 1942-1945 (publikacje w języku polskim dotyczące tego zagadnienia są bardzo nieliczne – zresztą znaczenie tego teatru wojennego we wspomnianych latach systematycznie malało, w związku ze zmianami planów strategicznych aliantów),z drugiej opracowanie pozostawia duży niedosyt. Ukazuje wydarzenia przez pryzmat bardzo amerykański, koncentrując się nadto na losach amerykańskiego dowódcy, gen. J. Stilwella. To z pewnością postać wybitna i ciekawa, przesłania jednak w prezentowanej książce całość wydarzeń. Krótko mówiąc, zbyt dużo generała, zbyt mało szerszego omówienia sytuacji, przedstawienia planów i możliwości wszystkich stron konfliktu, wreszcie systematycznego przebiegu samych działań zbrojnych. Trudno na podstawie lektury uzyskać ogólny obraz kampanii. Z pewnym zdziwieniem przyjąłem też zamieszczone w tekście wzmianki na temat indyjskiego przywódcy, Mohandasa Gandhiego. Trafiają się one kilkakrotnie, mają charakter nader skrótowy (bo też i rola tej postaci w opisywanych wydarzeniach była tylko pośrednia),Gandhi ukazywany jest jednak zawsze w świetle bardzo negatywnym, jako działający przeciwko aliantom nacjonalista. Zapewne nie darzył Brytyjczyków sympatią, ale przypisywanie mu inspirowania działań terrorystycznych, zamachów i zabójstw, to jednak gruba przesada i wypaczanie faktów.

Lektura wzbudziła mieszane uczucia. Z jednej strony książka porusza praktycznie nieznany w Polsce temat walk w Birmie podczas II wojny światowej w latach 1942-1945 (publikacje w języku polskim dotyczące tego zagadnienia są bardzo nieliczne – zresztą znaczenie tego teatru wojennego we wspomnianych latach systematycznie malało, w związku ze zmianami planów strategicznych...

Pamiętam, że pierwszy materiał o Drodze Birmańskiej oraz jej przedłużeniu do miasta Ledo w Indiach przeczytałem bardzo dawno temu, bodaj jeszcze na łamach czasopisma „Perspektywy” :-) Mijał czas, ale nowych artykułów nie przybywało, zaś książki poświęcone wojnie na Dalekim Wschodzie traktowały ten temat bardzo zdawkowo, wręcz po macoszemu. Wreszcie do mych rąk trafiła pozycja książkowa dedykowana Stillwell Road, ale chyba zdecydowanie zbyt późno. Lektura niestety nie była porywająca, obecnie nawet trudno jest mi wskazać jej mocne, bądź szczególnie pamiętne punkty. Zapamiętałem proalianckie spojrzenie na przebieg konfliktu oraz sporne poglądy na temat udziału sił chińskich. Nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia, choć została wydana w dość mocnej serii „Wielkie Bitwy – Wielcy Dowódcy”. Po prostu nie ujął mnie pisarski styl, choć może być to czysto subiektywne wrażenie.

Pamiętam, że pierwszy materiał o Drodze Birmańskiej oraz jej przedłużeniu do miasta Ledo w Indiach przeczytałem bardzo dawno temu, bodaj jeszcze na łamach czasopisma „Perspektywy” :-) Mijał czas, ale nowych artykułów nie przybywało, zaś książki poświęcone wojnie na Dalekim Wschodzie traktowały ten temat bardzo zdawkowo, wręcz po macoszemu. Wreszcie do mych rąk trafiła...

Dobra książka ukazująca pomijany w Polsce aspekt II wojny światowej, ukazujący nie tylko aliantów ale i przegranych.

Dobra książka ukazująca pomijany w Polsce aspekt II wojny światowej, ukazujący nie tylko aliantów ale i przegranych.

Liczyłem na podejście bardziej problemowo - naukowe, dostałem chronologiczną opowieść o tym teatrze wojennym, skupioną na dowódcy po stronie alianckiej. Niewiele na temat planów Japończyków, a i kwestie alianckie mocno okrojone.
Lekki zawód.

Liczyłem na podejście bardziej problemowo - naukowe, dostałem chronologiczną opowieść o tym teatrze wojennym, skupioną na dowódcy po stronie alianckiej. Niewiele na temat planów Japończyków, a i kwestie alianckie mocno okrojone.
Lekki zawód.