Owen Yeates, główny bohater „Tamtej strony świata” to takie futurystyczne wcielenie Philipa Marlowe’a wyposażone w pewne cechy Jamesa Bonda. Nieważne w jakie opresje popada dociekliwy detektyw, zawsze wychodzi z nich cało, choćby się waliło i paliło. W dodatku dedukcja tego pana mogłaby stanowić poważną konkurencję dla samego Sherlocka Holmesa, a i szare komórki Poirota mogłyby mu nie dorównać. Szkoda tylko, że Dębski za szybko czytelnikowi pozwala ścieżkę tej dedukcji dostrzec, ale najwyraźniej taki powinien być klimat tej powieści.

Yeates, którego siostra bliźniaczka zginęła w dziwnych okolicznościach, zaczyna szukać podobnych przypadków i wpada na trop zastanawiających zgonów i dziwnych zmian charakterów nieboszczyków. Facet ma w sobie coś z kamikadze - jego zachowania przypomina całowanie lwa pod ogon: ryzyko duże, przyjemność żadna. Ewidentnie detektyw lubi drażnić przeciwnika, mimo, że do końca nie wie, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Oczywiście po drodze trafią się piękne kobiety, a w czasie śledztwa Owen wypali całe hektary tytoniu, wypije sporo alkoholu i hektolitry kawy. I tu muszę się przyznać, że podziwiam faceta – Eugeniusz Dębski wzorem Chandlera prowadzi narrację pierwszoosobową i serwuje czytelnikowi ciekawe monologi głównego bohatera, które obejmują relacje właśnie z palenia, picia, zasypiania, budzenia się itp. Ale ani razu akcja powieści nie zostaje przerwana, bo facet musiał się iść odlać – przy tej ilości wypitej kawy to mogę tylko pozazdrościć silikonowego pęcherza.

Dębski wyposażył swojego bohatera w dość specyficzne poczucie humoru, zabarwione cynizmem i ironią, ale momentami brak mu lekkości i żartobliwe uwagi Yeatsa są jakby wymuszone i przeintelektualizowane. Niemniej przyznaję, że pierwszy tom przygód Owena czytało mi się dobrze i chętnie się jeszcze z tym panem spotkam.

Owen Yeates, główny bohater „Tamtej strony świata” to takie futurystyczne wcielenie Philipa Marlowe’a wyposażone w pewne cechy Jamesa Bonda. Nieważne w jakie opresje popada dociekliwy detektyw, zawsze wychodzi z nich cało, choćby się waliło i paliło. W dodatku dedukcja tego pana mogłaby stanowić poważną konkurencję dla samego Sherlocka Holmesa, a i szare komórki Poirota...